Dvöl - 01.07.1941, Síða 63

D VÖL
221
Fýsti mig að Flatey halda,
fϚuskortur kunni valda,
morgunbyr í mastur falda
megn aö Gjögrum innan reið,
hugurinn ferjar hdlfa leiö.
Snögg á móti snérist alda
snœrð af norðanvindi;
veit á neyð vakurt byrjað yndi.
Rymbu svelja rak af Núpum,
rumdi þrek í hlunna slúpum,
vesturfjarða vogs af djúpum
vagn að Þönglabakka skreið,
Hugurinn ferjar hálfa leið.
Grímur tvœr í griðahjúipum
gáfu þar hlunnindi.
Veit á neyð vakurt byrjað yndi.
Þriðja dags vér þaðan snerum,
þrumdi lóð af bylgju hverum,
austur senn til eyjar rerum,
andhœf þótti kvikan breið.------
hugurinn ferjar hálfa leið.
För að Laugarfaðmi þverum
fögnuð trúi ég myndi.
Veit á neyð vakurt byrjað yndi.
Staka.
Rénar móður, vœrðir víns
verida raun að botni.
Hýrnar sjóður hjarta míns,
hafðu laun af drottni.
Nýársósk.
Magni þér mundir fögnuð,
misserin pig kyssi,
hossi mánuðir hressing,
happið vikna klappi.
Dilli dagar allir,
digni ei stunda signing,
mót þér hlœi mínútur,
móment livert auki sóma.
Með forskrift til S. J.
— Brot. —
Alfabetið uppteiknað
ungri veiganift ég sel,
bið frumgetin brúður það
beri sig að lcera vel.
Mikils vísir mjór er títt,
menntasafnið líkt um fer,
það, sem grísir námu nýtt
náttúrunni tamast er.
Gömlum hesti gildir vart.
gang aö kenna, það er mín trú,
því er bezt að ungum art
örugg tamin verði sú.
Menntarótin mjög er beisk,
miðlar sœtu blómi þó,
þeim er bótin þeygi treisk
þeirrar saft, er vel inndró.
Hyggðu vel að hann sér allt,
heyrir, dœmir, geldur laun,
vondum selur kaupið kalt,
kefur góðum alla raun.
Trúðu því, hann tryggur er,
tyftar vœgur, elskar heitt,
enginn mýja megnar. þér
meðan hans er fylgi veitt.
Vendu þig að vera stillt,
við ofkœti síður töm,
friðarstigum fjœr ei villt,
fáskiptin og vinnusöm.
Verkadygg og viðmótshýr,
vinum trygg, að jöfnuði
fáum stygg, en reiði-rýr,
ráðin bygg á framsýni.
Elska frið, en eyra gef
aldrei þeim, er hylla róg,
þeirra niður sláðu slef,
slíkir aka fjandans 'plóg.
Hvar sem betur haga má,
heldur skyldir koma fram,
ekki metur œran há
illkvittinna þakkar vamm.