Dvöl - 01.07.1941, Síða 64

222
DVÖL
Láttu geymt f.'að leyna ber,
legg í minni velgjörning,
haföu gleymt úr huga þér
hitt, sem þekktir ávirðing.
Vertu ei blekkin, heldur holl,
hœfilát og góðvikin,
drag þig ekki í drengjasoll,
né drykkjumanna selskapinn.
Ef þú gleður, gœzkan mín!
Guðs fáráðan vesaling,
síðar geði svalar þín
sjálfur Guð í mótlœting.
Mansöngsvísur.
Lyndir mér laukströnd
lundhœg um kvöldstund,
hugurinn lifnar lijá henni.
Spönn vefja víf kann,
vinn ég í hvert sinn
lófatak að Ijá henni.
Vissan á ég vilkoss,
ef vers hefi ég til þess
tölur mínar að tjá henni.
Ör dafnar ást hýr,
œrunni þó kœr,
meðan skemmta má henni.
Vetrarvfsur.
Sumarið þegar situr blítt
sólar undir faldi,
eftir á með eðlið strítt
andar veturinn kaldi.
Felur húm hið fagra Ijós,
frostið hitann erfir,
vœn að dufti verður rós,
vindur logni hverfir.
Lýðum þegar lœtur dátt
lukku byrinn mildi,
sínum hug í sorgarátt
sérhver renna skyldi.
Um þá drambsömu.
Þegar höfðings hatturinn
liallast þeim í vanga.
gruns er ’mér í sama sinn
svo muni dyggðin hanga.
Viffurstyg-gð ofdrykkjunnar.
Brennivins drykkja bönnuð
brýtur grið, heiftum flýtir,
skaðar vit, skerðir heiður,
skúfar dyggð, hrœsni ljúfust,
ergir lán, eignum fargar,
œrir geð, losta ncerir,
deyðir sál, Djöfulinn gleður,
Drottins réttindi spottar.
Augu manns öll aflagar,
eyrnanna deyfist lieyrnin,
málið í munni þvœlir,
meinar styrkleika beinum,
hokinn líkama hrekur
hnjótandi byltur Ijótar;
útbíar allt ágœti
ölvaðra. Fari hún bölvuð.
Útfararminning.
— Brot. —
Allt hefir umbreyting,
að skipun forlaga,
sœkir án tafar heims um liring,
hvað til síns uppruna.
Skúrin, sem draup í dag,
dregur sig loftið í,
samgróin ský með svoddan slag
senn gefa dögg á ný.
Eins hvað á jörðu óx,
aftur til jarðar snýr:
eikur, sáð, runnar, aldin plógs,
ormar og gjörvöll dýr.
Mynduð af jarðar mold,
manneskjan er til sanns,
því verður liðið hennar hold
að hníga til upprunans.