Dvöl - 01.07.1941, Qupperneq 69

DVÖL
227
ekki fríður, en bar með sér lífsþrótt,
er endast myndi í marga ættlði.
Þessi drengur var fæddur til þess
að lifa, en baróninn líklega ekki.
Anna tárfelldi, þegar drengur-
inn var tekinn og fluttur á barna-
hæli, en lét smámsaman huggast
við hið góða viðurværi á aðals-
setrinu. Hún neytti sama matar
og hefðarfólkið og fékk eins mik-
ið af víni og öli og hún gat torgað.
Hún ók um allar jarðir í stórum
skyggnisvagni með þjón í öku-
mannssætinu. Og hún las „Þúsund
og eina nótt.“ Aldrei hafði hún
átt svona góða daga.
Að tveim mánuðum liðnum kom
Andrés heim. Hann hafði dvalið
hjá foreldrum sínum, etið þar og
drukkið og hvílt sig. Hann sett-
ist að í nýju hjáleigunni og fór
brátt að lengja eftir Önnu sinni.
Gat hann að minnsta kosti ekki
fengið að spjalla við hana?
Nei, það vildi barónsfrúin ekki
leyfa. — „Þess háttar látum við
ekki viðgangast.“
Anna tók að láta á sjá, og bar-
önssonurinn grét. Læknirinn var
spurður ráða.
„Lofum þeim að hittast,“ sagði
hann.
„Ætli það sé ekki háskalegt?"
„Síður en svo.“
En þá varð læknirinn að skoða
Andrés fyrst.
Það vildi Andrés ekki leyfa.
Hann eignaðist fáeinar kindur
— og síðan var hann grandskoð-
aður.
IIver Hagði?
1. Án er illt gengi, nema heiman hafi.
2. Það átt þú eftir, er erfiðast er, en
það er að deyja.
3. Það er mælt, Sigmundur, að
skamma stund verður hönd höggi
fegin.
4. Góðar em gjafir þínar, en meira
þykir mér verð vinátta þín og sona
þinna.
5. Þeir einir munu vera, að ég hirði
aldrei, þó að' drepist.
6. Reynt mun slíkt verða, hver grjóti
hleður að höfði öðrum.
7. Eigi brást hann Vitazgjafinn.
Og barónssonurinn hætti að
gráta.
En nú bárust þau tíðindi af
barnahælinu, að sonur Önnu hefði
dáið úr barnaveiki. Önnu féll þetta
svo þungt, að hún hætti að mjólka,
og barónssonurinn grét allt hvað
af tók. Anna var látin hætta
barnfóstrinu og önnur brjóstmóðir
ráðin. Andrés var himinlifandi
yfir því að komast nú í raunveru-
legt hjónaband, en Anna hafði
tamið sér ýmsa nýja siði. Hún gat
ekki drukkið Brasilíukaffi; varð
að fá Javakaffi. Heilsunnar vegna
gat hún ekki borðað síld sex sinn-
um í viku. Hún gat ekki heldur
fengizt við móinn, svo að brauð
var af skornum skammti á bæn-
um þeim.
Ári síðar flosnaði Andrés upp,
en baróninn var honum svo vel-
viljaður að taka hann í vinnu.
Anna varð vinnukona á aðals-