Dvöl - 01.07.1941, Síða 76

DVÖL
234
Bæknr
Mánaskin, Ijóðmœli
eftir Hugrúnu.
Þetta er lítil ljóðabók og fremur lítil
kvæði, enda að sjálfsögðu fremur ort „til
hugarhægðar“ en „til lofs og frægðar".
Hið fyrra er meinlaus iðja, en hið síðara,
lofið og frægðin, fellur aðeins í skaut þe:m
útvöldu og fáu. Menn hafa undarlega
gaman af því, að sjá ritsmíðar sínar á
prenti, og gæta þess þá oft síður en skyldi,
að sitt er hvað að geta rímað létt og liðlega
og að hafa eitthvað að segja. Ýms kvæði
í þessari bók eru snoturlega samsett, en
þau vantar allflest það, sem gerir rím að
ljóði og veldur því, ef vel tekst, að mann
langar til að læra það og muna. Árlega
eru gefnar út fleiri og færri ljóðabækur
hér á landi með þessum sama annmarka.
Bókin er í snotru bandi, en pappír lé-
legur.
Theodór Arnbjörnsson:
Sagnir úr Hzinaþingi
heitir nýútkomin bók, sem ísafoldar-
prentsmiðja hefir gefið út. Sagnir þessar
eru ritaðar af hinum nýlátna gáfumanni,
Theodóri Arnbjörnssyni frá Ósi. Áður hef-
ir komið út eftir sama höfund Hestar
(1931) og Járningar (1938). Kafli úr bók-
inni Hestar birtist í Dvöl á síðastliðnu
ári, og fjallaði hann um uppruna íslenzka
hestsins. Höfuðefni þessarar nýútkomnu
bókar eru sagnir af Þingeyrarfeðgum,
þeim Ásgeiri Einarssyni og Jóni Ásgeirs-
syni, er bjuggu á Þingeyrum um og fyrir
miðbik síðustu aldar. Voru þeir höfðingjar
miklir og auðugir að fé, sérstaklega með-
an Ásgeirs naut við, en eftir það hvarf
auðurinn skjótt, enda var Jón heimsmað-
ur hinn mesti, drykkfelldur og laus við
heimili, en þó hinum prýðilegustu kostum
búinn að mörgu leyti. Jón var mjög vel
hagmæltur og talið er, að eftir hann sé
hin þjóðkunna vísa:
Nú er hlátur nývakinn,
nú er grátur tregur.
Nú er ég kátur nafni minn,
nú er ég mátulegur.
Margar skemmtilegar frásagnir eru í þátt-
um þessum, einkum um ferðalög og góð-
hesta, sukk og svall, en þá var drykkjuöld
mikil hér á landi og varð mörgum góðum
dreng að tjóni eins og jafnan vill verða.
Bókin er rituð á góðu og þróttmiklu
máli.
Ragnheiður Jónsdóttir:
Arfur.
Áður hafa allmargar smásögur birzt á
prenti eftir Ragnheiði Jónsdóttur, þar á
meðal ein í Dvöl á síðastliðnu ári. Þetta
er fyrsta langa skáldsagan frá höfrtnd-
arins hendi og er frásagnarstíllinn léttur
og liðugur eins og þeir kannast við, sem
hafa lesið smásögur hennar. Efni skáld-
sögunnar er „dramatískt" og of þungt og
veigamikið til þess að því séu gerð full-
komin skil í ekki stærri bók. Mörgum
ungum höfundum hættir til þess að binda
sér of þungar byrðar á þenna hátt, í
stað þess að æfa sig fyrst vel og lengi
við léttari viðfangsefni. Ragnheiður Jóns-
dóttir hefir ótvíræða frásagnargáfu og
sennilega lætur henni betur að skrifa
langar sögur en stuttar. En hún ætti að
velja sér léttari og bjartari söguefni.
Oddur Oddsson: Sagnir og
þjóðhœttir.
Þetta er safn af þáttum úr atvinnu-
og þjóðarháttasögu íslendinga, eins og
hún gerðist á seinni hluta síðastliðinnar
aldar, á unglinga- og þorskaárum höf-
undar. Hefir meginefni bókarinnar verið
birt áður i Eimreiðinni og Skírni, og eru
lesendum að góðu kunnir höfuðþættirnir,
s. s. Kaupstaðarferðir 1880—90, í verinu
1880—90, Flakk, Fiskiróður fyrir fjörutíu
árum og Skinnklæði.