Dvöl - 01.04.1942, Qupperneq 24

102
D VÖL
skjóðu sína, og hárið síða var horf-
ið Hann var heldur ekki jafn
kraftalegur og í gamla daga.
„Hvenær komstu?“ spurði ég.
„Ég var látinn laus í kvöld.“
Orð hans létu illa í eyru mér.
Aldrei hafði ég fyrr talað við mann,
sem lagt hafði hönd á náunga sinn.
og mér varð bilt við, þegar mér
varð þetta ljóst. Mér fannst koma
hans eins og vondur fyrirboði.
„Við erum að undirbúa veizlu,
svo að ég á annríkt,“ sagði ég.
„Gætir þú ekki komið seinna?“
Hann sneri sér þegar við til þess
að fara, en þegar hann kom fram
að dyrunum, hikaði hann: „Gæti
ég ekki fengið að sjá þá litlu, að-
eins augnablik, herra minn?“
Hann hélt auðsjáanlega, að
Miní væri ennþá sama litla stúlk-
an, sem hrópaði: „Ó, Cabuliwallah,
Cabuliwallah! “ Hann hélt kannske
líka, að þau gætu talað saman eins
og í gamla daga. Hann hafði meira
að segja með sér nokkrar rúsínur
og vínþrúgur. Svo algerlega lifði
hann í minningunni um liðna daga.
Ég endurtók, að við ætluðum að
halda veizlu, og í dag gæti hann
ekki fengið að tala við Miní.
Það var eins og syrti yfir svip
hans. Sem snöggvast leit hann á
mig, hryggur í bragði.
Svo kvaddi hann og fór.
Ég fann til meðaumkunar og
ætlaði að kalla á hann, en þá sá ég
að hann kom aftur af sjálfsdáðum.
Hann kom alveg til mín, rétti
mér það, sem hann hélt á, og sagði:
„Viljið þér fá þeirri litlu þessa
smámuni?“
Ég tók við því og ætlaði að borga
honum, en hann greip hönd mína
og mælti:
„Nei, herra, þakka yður fyrir.
Viljið þér aðeins minnast mín? En
bjóðið mér ekki peninga. Þér eigið
litla dóttur, og á mínu heimili á ég
einnig dóttur. Ég minnist barnsins
míns, þegar ég færi barni yðar
þetta. Það ber ekki að þakka mér
það.“
Um leið og hann sagði þetta,
smeygði hann hendi sinni inn á
brjóst sitt og tók þar lítinn, óhrein-
an pappírsmiða. Hann lagði hann
á borðið og breiddi vandlega úr
honum. Á þessum miða var hvorki
Ijósmynd né teikning. Þar var að-
eins mót lítillar handar, sem hafði
verið rennvætt í bleki og lögð á
hvítan pappírinn. Þessi mynd af
hönd barnsins hans hafði hvílt við
brjóst hans, þegar hann ár eftir
ár hafði komið til Kalkútta, til
þess að selja vörur sínar á göt-
unum.
Mér komu tár í augu. Ég gleymdi
því, að hann var aðeins fátækur
ávaxtasali frá Kabúl, en ég aftur
á móti var — ja, hvað var ég ann-
ars fram yfir hann? Hann var líka
faðir.
Myndin af hendi litlu dóttur hans
í hinu fjarlæga fjallaheimkynni
hans, minnti mig á einkabarnið
mitt. Ég sendi þegar eftir Miní og
skeytti engum mótbárum.
Miní kom. Ung og glæsileg, klædd