Dvöl - 01.04.1942, Síða 65

D VÖL
143
góttas ^r^ggtiaíPOtt:
Jlðetns Bimnaöur
Það vildi til slys, og fregnina fljótt
með flughraða yfir bar:
Það varð erlendur hermaður úti í nótt,
og enginn til sagna var
um síðustu lykkju á leiðinni hans.
En lítið pó hrœrðu mig skö-p pessa manns.
— Ég vissi ekki, hver hann var.
Sem tilbreyting aðeins í fréttanna flaum
mér frásögnin pessi var.
Hún kastaðist óðfluga út í pann straum,
sem yfir minn huga bar
af atburðum svipmeiri utan úr heim,
en átti ekki samleið með tíðindum peim
og grófst pví í gleymsku par.
Allt vitjar síns tíma, og fregnina fley
til fjarlœgrar strandar bar
um hann, sem var fallinn á afskekktri ey
í úthöfum norður par.
Og hér varð nú sagan hið sárasta böl
og syrgjandi vinum hin bitrasta kvöl.
— Hér vissu menn, hver hann var.
Allt í einu tók Baldur gamli til
starfa og leysti og leysti þangað
til komin var stór hrúga. Skyndi-
lega heyrðist brestur og stabbinn
féll fram yfir sig. Þungi torfsins
hafði orðið jafnvægi hans ofur-
efli. En undir stabbanum lá Baldur
gamli og brosti.
„Einu sinni fyrir þremur árum
síðan sagði ég, að ekki yrði langt
á milli okkar, gamla heysins og
mín ....,“ sagði hann svo lágt að
varla heyrðist.
Lítill snjótittlingur flögrar um og
tínir korn úr stálinu, síðasta
ávextinum af störfum Baldurs
gamla.......