Melkorka - 01.11.1955, Blaðsíða 18

Þáttarbrot ur ævintýri
Eftir Jakobinu Sigurðardóttur
Snæbjört drottning situr í dyngju sinni
flestar stundir og gerist hún liugsjúk er eigi
koma aftur synir liennar, en svo er málum
komið að hún er fangi í höll sinni og spott-
uð af útlendum mönnum. Þá er það ein-
hverju sinni að Ofjarl konungur gengur á
fund drottningar í dyngjuna. Er liann skart-
búinn mjög og lrefir drottning eigi fyrr séð
slíkan íburð gulls í búnaði eins manns.
Heilsar hann drottningu all-blíðlega.
„Nú hef ég,“ segir hann, „stjórnað ríki
þessu um hríð og mátt þú sjá að allvel hefir
til tekizt. Hafa nú landsmenn þínir fullar
hendur fjár og alla velsæld er þeir eigi áður
þekktu. Væru þeir nú örbirgir og um allt
smáir, ef eigi hefðu mín ráð og forsjá til
komið, svo sem von er til þá er konu, mann-
lausri, er falin forsjá þjóðar. Veit ég að eigi
fær slíkt dulizt svo viturri konu sem jjú ert.“
„Sjá má ég,“ svarar drottning, „að eigi
litkast ber í lyngi, en lauf bleik á trjám, og
er þó hásumar, og þegja þrestir í runni
blaðlausum."
„Eigi ber ég skyn á skáldskap," segir kon-
ungur og hlær við, „en finna má ég að þótti
glepur þér sjónir. Bæri þér fremur að líta á
hag þegna þinna en tré í garði eður lyng á
heiðum og er hér nóg um gleði svo að eigi
er eftirsjá að tísti fugla er mínir söngvarar
skemmta. Nú vil ég gera þér kosti og mátt
þú taka gleði jjína. Þykir þér ég eigi all-álit-
legur karlmaður?"
Drottning horfir á manninn um stund og
þykir honum tillitið eigi auðráðið. Loks
segir hún og víkur þó eigi til sjónum:
„Einum unna ég manninum — og bar sá
eigi annað klæða en linda sinn er ég leit
hann hið fyrsta sinn, þó hef ég engan séð
svo tiginmannlegan á velli, og mun enginn
annar byggja liug minn eður búa gleði aug-
um mínum.“
„Mæl eigi í gátum, drottning,“ segir kon-
ungur, „og mun sá dauður nú en þú ert lif-
andi. Hlýð nú kostum mínum. Það er sann-
ast að mér þykir þú kona fögur og girnileg
og ert þú að auk tiginborin. Vil ég að við
gerum samning með okkur, Jrví eigi má ég
al!a tíð umsjón eigin augna hafa með smá-
ríki þessu er ég hefi vald yfir svo mörgum
og stórum löndum öðrum. Treysti ég eigi
svo vel þegnum mínum, ef ég eigi vinn þína
Imllustu að ég vilji vita þig hér án minnar
umsjár. Því vil ég gera þér Jrann kost, að við
göngum í eina sæng og megi okkur sonar
auðið verða er við þessu ríki taki er honum
vex aldur, en þú skalt öll forráð og virðingu
liljóta, sem værir þú mín lögmæt drottn-
ins'.“
Undir jjessu máli konungs setur Snæ-
björtu drottningu dreyrrauða og rís hún á
fætur; brennur henni eldur í augum og er
þó sem högl hrjóti af hvarmi.
„Mikla svívirðu gerir þú mér með tilboði
þessu,“ segir hún, „og finnst á að þú ert eigi
göfugrar ættar er þú hyggur dóttur Elds
konungs óneydda ganga að slíkum kostum.
Er því fljótsvarað, að fyrr mun ég lífið !áta.“
„Þá mun ég flytja þig brott af landi þessu
sem ambátt og skalt þú áður gegna þeim
starfa í augsýn þinna landsmanna," segir
konungur og er hinn reiðasti.
„Ráða munu sköp, og kýs ég þó heldur að
vera kúguð ambátt í allra sýn en skartbúin
friHa,“ svarar drottning.
Gengur þá konungur í brautu og fær vart
dulið öðrum reiði sína.
82
MELKORKA