Melkorka - 01.11.1955, Blaðsíða 24
Hann stóð ttpp og fór.
Ég náfölnaði, hljóp út úr skýlinu og hróp-
aði: Félagi Vang Feng-Kvej! Félagi Vang
Feng-Kvej!
Hann nam staðar, en sagði ekkert, ég ekki
heldur. Eftir nokkra stund spurði ég hann:
Hvenær komstu hingað af akrinum? Hvers
vegna sá ég aklrei til þín?
Ég fór hringferð, sagði hann. Við hlógum
bæði.
Þú ert menntaðri en ég, Jdú ættir að verða
mér hjálplegur við nám, ég reyndi að setja
í mig kjark.
Ég er nú ekki heldur mikið menntaður,
svaraði hann.
Jú, ég veit það.
Hvernig veiztu það? Sagðirðu ekki áðan
að Jdú Jjekktir mig ekki?
Mikill leiðindakarl ertu! Að' hlæja að
mér!
Sjá-jún, fyrir tveimur árum langaði mig
að tala við þig. Þú veizt eins og ég . .. Ég
vissi hvað hann ætlaði að segja, en var of
feimin til Jress að geta hlustað á það, þess-
vegna greip ég fram í og sagði: Það fer að
stytta upp, ég verð að flýta mér heim. Ég
Friðarhöll í Híroshima
I Hiroshima hefur nýlega verið haldið mikið friðar-
þing í tilefni af því, að 10 ár eru liðin frá því að atóm-
sprengju var varpað yfir borgina í fyrsta sinn. Talið er
að 70.000 manns hafi farizt og 130.000 særzt, en japönsk
stjórnarvöld telja þó þessar tölur hafi verið miklu hærri.
Markmið hinnar endurreistu borgar er að gera hana
að miðdepli í friðarstarfi heimsins, og hefur borgin ver-
ið liyggð upp með það fyrir augum. Hin mikla friðar-
höll tekur 2500 manns og friðartorgið framan við höll-
ina rúmar 20.000 manns.
Hernámsyfirvöldin hafa þrátt fyrir margvísleg mistök,
unnið mikið að því að afmá endurminninguna um
þjáningar Hiroshimabúa. I því skyni hefur skólum,
bókasöfnum, íbúðum handa ekkjum, sjúkrahúsum og
öðrum mannúðarstofnunum borizt miklar gjafir frá
Bandarfkjunum.
í friðarsókn heimsins munu sterk öfl vinna að þvl að
gera Hiroshima að voldugum minnisvarða yfir hryðju-
verk, sem aldrei mega endurtaka sig.
yfirgaf byrgið og hann hélt ekki aftur af
mér.
Varla hafði ég farið nema nokkur skref
þegar ég varð þess vör að einhver kom fram
bak við skýlið. Þetta var þá mamma. Skórnir
hennar voru útataðir í moldarleðju og hálrn-
kúfurinn var nærri floginn af ferðinni sem
á henni var. Hún var náföl af reiði og staf-
urinn titraði í hendi hennar. Röddin var
hás er hún byrjaði að rausa,
Hví fórstu ekki heim, stelpubjáni? Hvern-
ig gaztu staðið úti í rigningu og talað við
strák — ókunnan strák! Þú leiðir skömm
yfir mig og heimilið með Jressu framferði.
Ég ]>ekki vel skapgerð mömmu. Hún
mundi versna um allan lielming ef ég færi
að svara henni. Þessvegna Jragði ég og fór
lieim. Ég skipti um föt, náði mér í eitthvað
að borða með hugann alltaf hjá Feng-Kvej.
Þegar mamma kom inn fór hún aftur að
ávíta mig.
Ég fór út og sagði forseta Kvenfélagsins
alla söguna. Hún sagði við mig: Sjá-jún, ef
j:>ér er alvara með þetta, skal ég hjálpa þér,
vertu óhrædd.
Nú skal ég segja þér, að pabbi dó þegar
ég var sex mánaða gömul, en bróðir minn
var þá fimm ára og mamma 27 ára gömul.
Hún var ein að berjast áfram með okkur tvö
börnin í eftirdragi í átján erfið ár; og verða
svo að leita aðstoðar annarra um margskon-
ar hjálp, það var enginn leikur.
Á Iiverjum nýársdegi áður en við fórum
að borða, setti hún alltaf sérstakan disk með
brauðhleifum handa pabba. í meðvitund
hennar var pabbi alltaf lifandi. Oft kom ég
að henni grátandi. Enginn efast um ást
hennar á okkur systkinunum. En hún geng-
ur með talsvert af hlægilegum og úreltum
hugmyndum.
Fyrir nokkrum árum vildi hún fá konu
handa bróður mínum'. Hann lagði áherzlu
á að velja sér lífsförunaut sjálfur, að öðrum
kosti mundi hannyfirgefa heimilið. Mamma
lét undan síga og leyfði lionum að velja um
þrjár stúlkur af frjálsum vilja.
88
MELKORKA