Melkorka - 01.11.1955, Blaðsíða 22

Það barst með blænum
Kinversk saga eftir Cin Gau-jang
Á hlýjum vormorgnum, þegar sólin.varp-
ar mildum geislum sínum gegnum þoku-
slæðuna og gróðurangan hinna víðlendu
akra leggur að vitum okkar, skynjum við
bezt sköpunarmátt náttúrunnar, og fagnað-
arsöngvar stíga upp frá brjóstum okkar.
Það var einn þessara unaðsríku daga, að
mér varð reikað með bók í hendi út að
þreskistöð suður af þorpinu þar sem ég átti
heima. Eg liallaði mér upp að hárri sátu og
fór að lesa.
Handan við limgirðinguna var ávaxta-
garður með blómgandi ferskjutrjám.
Allt í einu Iieyri ég tvær kvenraddir frá
grænmetisgarðinum.
Þú veizt að við höfum jarðarpart norðan-
vert við þorpið, nokkuð langt frá húsinu
okkar. Ég sá liann oft vera einan úti á akrin-
um, beint á móti okkur um vor- og haust-
annatímann.
Augu okkar mættust öðru livoru, en hvor-
ugt yrti á annað. Samgöngur voru engar
milli þorpanna, þess vegna þekktumst við
ekki, en hugsuðum því meir um hvemig
nánari kynni mundu geta tekizt.
Einhverju sinni, sem oftar, var ég að
vinna úti á akri. Ó, hvað það var notalegt
þegar fór að hvessa, það skrjáfaði í blöðum
trjáplantnanna og vindurinn var sem hress-
andi svaladrykkur. Ég rétti úr mér, studd-
ist fram á arfasköfuna og hrópaði: Ho-vei!
Blástu vindur, blástu! Ho-vei! Hugsaðu þér
hvað skeði!
Á akrinum á móti rétti hann einnig úr sér
og horfði í áttina til mín. Ég roðnaði og leit
undan. Þá endurvarpaði hann til mín: Ho-
vei! Blástu vindur, blástu! Ho-vei! Æ, hlæðu
nú ekki að næsta atriði. Ég lét sem ég heyrði
ekkert, en fór bara að vinna.
í annað skipti fór ég á fulltrúafund í
æskulýðsfélaginu. Fundurinn var haldinn í
borginni, en ég komst ekki af stað fyrr en
komið var undir kvöld.
Þú veizt hvað hún mamma getur stund-
um verið leiðinleg. Hún vildi ekki að ég
færi, en bannaði mér það þó ekki. Hún sá
um að ég væri alltaf önnum kafin við hitt
og þetta. Þegar ég hafði lokið öllu sagði
hún: Barnið mitt, þú ert orðin þreytt; ég
fer að hella á teið handa þér. Ég beið með-
an hún hitaði vatnið og hugsaði um hvað
hún mundi nú næst ætla mér.
Eftir nokkra stund sagði hún: Hversvegna
þarftu endilega að fara í dag? Það er orðið
framorðið. Farðu heldur á morgun . . .
Ég þoldi ekki mátið lengur, en rauk burt
án þess að kveðja.
Þegar ég loksins komst til borgarinnar,
fór ég beint í fundarsalinn. Hvílíkur mann-
fjöldi! En ég kom strax auga á hann í mann-
fjöldanum. Taktu ekki fram í fyrir mér. Ég
vissi ekki að hann er fulltrúi Norðurþorps-
ins. Ég vissi ekki svo mikið sem nafn hans.
Þó fann ég liann strax í mannfjöldanum.
Finnst þér það ekki einkennilegt?
Hann leit á mig. Ég sneri mér við til þess
að ná í sæti. Svo hann er þá einnig æskulýðs-
félagi, hugsaði ég, mjög frjálslyndur maður.
Frá þessari stundu hefur hann ekki vikið úr
hjarta mínu.
Einu sinni kom ég til Vang-Sjang-gvej til
þess að kaupa baunahlaup. Ég hafði bók
með mér. Meðan við erum að lesa í bókinni,
kemur einhver inn.
Þetta var þá hann. Þegar hann kom auga á
86
MELKORKA