Melkorka - 01.11.1955, Blaðsíða 19

bann
En þá hann er í brott genginn tekur Snæ-
björt drottning úr fylgsni boga og örvar
Arnar hins alfrjálsa og gengur út og hefta
verðirnir eigi för hennar er þeir vissu að
konungur hafði setið á einmæli við hana í
þeim sömu svifum. Gengur hún til sjávar og
sezt þar í fjöru. Grætur hún beizklega og
telur raunir sínar af Jjungu hljóði. En sem
hún hefir þær rakið er þar komin Hrönn
móðir hennar úr sævi gengin og heilsar
henni með mikilli blíðu.
„Sárt ert Jrú leikin, dóttir," segir hún, „en
lát þó eigi hugfallast því nú mun }>ess
skammt að bíða að úr rætist. Hefir þú nú
tekið Jrung gjöld þinnar glópsku og þeirra
er þér næstir standa. Hér liefir þú nú lykil
þann er opna má fjötur Arnar hins alfrjálsa,
en hann erfólginn í helli einum hérskammt
undan. Hefi ég lengi leitað að lykli þessum,
en vissi fyrir um felustað Jienna, er illir
menn fundu ástvini þínum. Far nú þegar á
fund Ketilríðar Kotungsdóttur og bið hana
að hrinda fram báti og róa í ]>á átt er ég nú
vísa þér. Mun hún þá finna hellinn og er
þar inni grjótgarður er hún má ryðja úr
vegi. En Jaar innar er Örn hinn alfrjálsi fólg-
inn og sefur, J>ví hann bíður Jaeiirar lausnar
er hann á vísa.“
„Lát mig heldur fara þegar í stað,“ segir
Snæbjört og er nú allur harmur horfinn.
„Mun ég eigi síður fá hann leystan en Ket-
ilríður."
„Hlýð ráðum mínum, dóttir," segir
Hrönn, „því að ryð hefir fallið á lykilinn og
}>arf afl til að opna fjöturinn, mun það eigi
fært öðrum höndum en þeim, sem af erfiði
eru hertar og eigi átt ]>ú annan vin til að
leita en Ketilríði. Far nú strax, dóttir, og
munt þú einnig brátt hitta aftur sonu þína
en mig eigi aftur, þvi að ást mín til þín hef-
ir borið mig á þinn fund um svo langan og
ófæran veg, sem þann er milli lífs og dauða
liggur. Bið ég þig að sjá jnnum hag betur
borgið framvegis að ég megi liðins frið
hljóta."
Kveðjast þær nú með ástúð og trega.
Hraðar Snæbjört síðan göngu á fund Ketil-
ríðar og er nú þar komið sögu er upp liófst,
en Jdví var svo gert að kona hefir skráð, en
konum er svo farið að þær vilja jafnan í
upphafi vita nokkuð um lausn livers máls,
en karlar eru eigi svo bráðlátir að öllu. —
melkorka
83