Melkorka - 01.11.1958, Síða 4

gerðalaus á, og haíði þó á sínum tíma talið
einhverjum íslendingum trú um, að setu-
liðið hér væri til að vernda okkur. Við höf-
um sum sé komizt að raun um, að við eig
um óvini og við höfum komizt að raun um,
að við eigum ekki verndara. Þetta er mikil
reynsla fyrir smáþjóð. En við höfum enn
ekki viðurkennt, að í Atlanzhafsbandalag-
inu erum við í svo vondum félagsskap, að
við hefðum aldrei getað komizt í samfélag
nokkurs þjóðahóps með svo flekkaðan
skjöld sem helztu samherja okkar í stríðs-
bandalaginu. Og þó að þeir hafi síður en
svo reynt að dylja innræti sitt í okkar garð,
heldur birt það í allri nekt sinni, þá höfum
við enn ekki sagt okkur úr félagsskap við ó-
vini okkar, né vísað liernum úr landi. í
raun og veru er allt á eina bók lært í sam-
bandi við fyrstu þátttöku okkar í hernaðar-
bandalagi: Með svikum var okkur komið í
það, svikin vorum við í því, á sviknum for-
sendum er okkur haldið í því. Og svo ger-
samlega höfum við tileinkað okkur þetta
óeðli, að ekki örlar á hinum einu rökréttu
viðbrögðum við ofbeldi Breta og hlutleysi
Bandarikjamanna gagnvart því ofbeldi: 1)
slitum stjórnmálasambands við Breta, 2)
brottrekstri hersins af íslenzkri grund og 3)
úrsögn úr Atlanzhafsbandalaginu.
Einhvern veginn er það þó alveg í sam-
ræmi við þá öfugþróun, að við skulum vera
í hernaðarbandalagi, er við reynumst nú svo
miklar mannleysur, að jafnvel þjóðarsómi
er að verða okkur yfirskilvitlegt hugtak.
Jafnvel eðlilegar umgengnisvenjur með
þjóðum rækjum við ekki vegna undirlægju-
háttar. Hvar í veröldinni skyldi vera til
þjóð(utan nýlendna), sem er í bandalagi og
stjórnmálasambandi við þjóð, sem beitir
hana ofbeldi og skerðir fullveldi hennar,
eins og afstaða okkar til Breta er nú? Sú
þjóð er hvergi til nema á íslandi. Forráða-
menn okkar eru orðnir svo vanir því að
beygja sig í duftið fyrir erlendum kröfum
og annarlegum hagsmunum, að þeim er
gersandega ofraun að skynja sæmd þjóðar-
innar. Því sitjum við enn við sama borð og
þeir, sem í krafti byssunnar varna okkur að
verja lífshagsmuni okkar, skerða fullveldi
okkar og troða sæmd okkar í svaðið. Þeim
íslenzku einstaklingum er ekki fisjað saman,
sem hafa líkamsþrek til að blanda geði við
brezka embættismenn á fundum Atlanzhafs-
bandalagsins eða annars staðar. Það er
meira en venjulegur íslendingur gæti leikið
eftir. Þó hvarflar ekki að neinum að þakka
þeim fyrir þessi störf, því að þau eru unnin
i umboði manna, sem breyta þveröfugt við
þjóðarheiður.
Landhelgismálið, sem við stöndum öll
saman um — með fáum undantekningum —
hefur varpað ljósi á eðli lierstöðvanna á
suðurnesjum og „samherjanna“ í Atlanz-
liafsbandalaginu. Þar hafa þeim bætzt ný og
óvænt rök, sem varað hafa við erlendum
herstöðvum í landinu. Nú er fánýti her-
stöðvanna hverjum manni ljóst. Samstaðan
með „vestrænum vinaþjóðum" einskis virði.
Hvað á þá að gera? Því hefur almenningur
víðs vegar um landið svarað: við eigum að
slita st]órnmálasambandi við Breta, visa
hernum úr latidi og endurskoða afstöð-
una til Atlanzliafsbandalagsins. Þessa verð-
um við að krefjast af núverandi stjórn —
strax. Hið smánarlega aðgerðaleysi ríkis-
stjórnarinnar í landhelgismálinu og her-
stöðvamálinu getum við ekki þolað lengur.
Ef hún veit ekki hvað skyldan býður, þá
kennum henni það.
/----------------------------------------N
MELKORKA
óskar lesendum sínum
gleðilegra jóla
\_________________________________y
76
MELK.ORKA