Melkorka - 01.11.1958, Blaðsíða 21

Melkorka - 01.11.1958, Blaðsíða 21
NOTTIN HELGA Jólasaga eftir Selmu Lagerlöf l’cgar cg var fimm ára gömul, varð cg fyrir mikilli sorg, svo mikilli, að cg gcl ckki skilið, að ég hafi orðið fyrir annarri meiri sfðan, — þá dó atnma mín. Allt til þess liafði hún setið hvern einasta dag á leguhekknum í horninu á herberginu sínu og sagt sögur. Mér finnst eins og amma hafi setið og sagt sögur frá morgni til kvölds og við börnin setið þögul við hlið hennar og hlustað á. I>að var yndislegt líf. Engin hörn í heiminum áttu eins gott og við. I>að cr ekki niikið, scm ég man uin ömmu. En ég man að hún hafði fallegt, snjóhvítl hár, að hún gekk tnjög lotin og að hún sat ævinlega á legubekknum og prjónaði sokka. Eg man llka, að þegar hún hafði sagt sögn, lagði hún oft höndina á höfuð mitt og svo sagði hún: „Og allt er þetta eins satt og að ég sé þig og að þú sérð mig." Svo man ég líka, að hún gat sungið vísur, en það gerði hún aðeins stöku sinnunt. Ein af vísunum henn- ar var um riddara og hafmey, og viðkvæðið i henni var: „Kaldan Itlæs kaldan yfir sjóinn." Og einnig get ég mtinað einn sálm og bæn, sem hún kenndi mér. IJm allar sögurnar, sem hún sagði mér, hef ég aðeins veika og óljósa endurminningu. I>að er aðeins ein ein- asta af þeim, sem ég man svo greinilega, að ég get sagt hana aftur. I>að er ofurlítil frásögn um fæðingti Jesú. ffg |>ctta er næstum því allt og sumt sem ég get mun- að um ömniu mína, að því undanteknu, sem ég man hezt, og það er söknuður minn, þegar hún var farin. Ég man þann morgnn, þegar legnbekkurinn f horn- hiu stóð auður, og það var óskiljanlegt hvernig dagur- *!m gat liðið allur til enda. Það man ég. Því gleymi ég aldrei. Og ég man, að við börnin vorum leidd þangað inn til að kyssa hönd hinnar látnu. Og við vorum hrædd við að gera það, en þá var einhver sem sagði okkur, að þetta væri í síðasta sinni, sem við ga-tum þakkað ömmu fyrir alla |>á gleði, sem hún hefði veitt okkur. Og ég man, að öllum vfsunum og sögunum var ekið hurt frá bænum, lokaðar niður í langa, svarta kistu, og að þær komu aldrei aftur. Ég man, að það var eitthvað, sem var farið burtu úr lífinu. Það var eins og dyrnar að stórri, vndislegri og töfrandi veröhl, þar sem við áður höfðum getað gengið frjálst út og inn, væru nú alveg lokaðar. Og nú var það ciiginn sem hafði lykilinn að þessuni dyrum. Og ég man, að við börnin lærðum smátt og smátt að lci a okkur að hrúðuin og öðrum leikföngum og lifa cins og önnur hörn, og þá gat litið út fyrir að við söknuðum ömmu ckki lengtir eða myndum alls ekki cftir hcnni. En enn þann dag i dag, cftir fjörutfu ár, meðan ég sit og safna ævintýrum um Krist, sem ég hcyrði í Aust- urlöndum, vaknar í cndurminningu minni þessi litla frásaga um fæðingu Jesú, sem amma var vön að segja mér, og ég fæ löngun til að segja hana aftur einu sinni enn og láta einnig hana kom inn í safnið mitt. Það var á jóladaginn og allir voru farnir til kirkju nema amma mfn og ég. Ég held að við tvær höfum verið alcinar í öllu húsinii. Við höfðum ckki fengið leyfi til að fara vegna þess, að önnur var of gömul en hin of ung. Og við vorum báðar hryggar yfir þvf, að við skyldum ckki gcta farið með til að hlusta á guðsþjónustuna og horfa á jólaljósin. En meðan við sátum þarna í einveru okkar fór amraa að segja frá: „Það var einu sinni maður," sagði hún, „sem fór lit f dimma nótt og barði að dyrum. „Hjálpið mér, hjálp- ið mérl" sagði hann. „Konan mín hefur alið barn, og ég verð að kvcikja eld til að hlýja henni og barninu." En það var rauða nótt og allir sváfu. Enginn svaraði honum. Maðurinn hélt lengra og lengra. Að lokum upp- götvaði hann ljósbjarma, líkt og af eldi langt f burtu. Hann sneri þá við í þá átt og sá að bjarminn kom frá báli, sem logaði á sléttunni. Hópur af hvftu fé lá þar og svaf umhverfis eldinn, og gamall hirðir sat og gætti hjarðarinnar. Þegar maðurinn, sem vildi fá lánaðan eld, nálgaðist fjárhópinn, sá hann að það lágu þrfr stórír hundar og sváfu við fætur hirðsins. Þeir vöknuðu allir þrfr, er hann kom og opnuðu stóra hvoftana, eins og þeir ætl- uðu að gelta, en það heyrðist ekki nokkurt hljóð. Maðurinn sá hár þeirra rfsa, hann sá hvassar tennur MELKORKA 93

x

Melkorka

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Melkorka
https://timarit.is/publication/625

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.