Bjarmi - 01.10.2003, Blaðsíða 17

fólksins míns í upphafi prests-
skapar, þaö er ekki slæmt aö koma
heim til sín til þeirra hluta. Maöur
er tekinn eins og maöur er, engin
gríma er til staöar. Ritningin segir
að enginn sé spámaður i eigin
fööurlandi, sem er rétt, en ég
geröi ekki tilkall til þess aö vera
þaö, en þaö var notalegt aö vera
hjá sínu fólki sem hélt fast utan
um mann og studdi í starfi og
einkalífi. Ég naut líka góðs pró-
fasts, séra Sigurðar Guömunds-
sonar síöar vígslubiskups. Hann
studdi mig af heilu hjarta, einkum
i praktískum hlutum, en þar vor-
um viö nýútskrifaðir guðfræðing-
arnir grænjaxlar. Prestakalliö var
fámennt en ærinn starfi. Kannski
var þaö vegna þess aö ég var
heimamaður, allt í öllu meö þeim.
Þaö voru forréttindi fyrir okkur
hjónin og fjölskylduna i heild aö
vera saman í þessu, þetta voru
dásamlegir tímar, ekki síst fyrir
börnin. Viö vorum alltaf öll sam-
an, en auðvitað kom þaö niður á
þeim þegar viö þvældumst meö
þau. Oft var langt aö fara enda
prestakallið 100 km langt. Á þess-
um árum var mikið félagslíf, enda
fyrir daga sjónvarpsins sem drap
niður mikiö af þeirri menningu. Ég
tel þetta hafa verið afar dýrmæt-
an þroskatíma fyrir fjölskylduna.
Konan mín, Margrét, hefurverið
mér ómetanlegur stuðningur í
starfi mínu öll árin. Hún er lærður
tækniteiknari og var langt komin í
BA námi í tungumálum en prests-
starfið kom í veg fyrir að hún
gæti lokiö því. En viö vorum sam-
mála um aö hafa þaö svona. Hún
hefur einnig veriö mér frábær
stuðningur í starfi mínu í London,
sem varö svo krefjandi aö hún
gerðist mín helsta hjálparhella í
því efni og hætti útivinnu.
/ hverju fólststarfið i London?
Þetta var gjörbylting frá
sveitastarfinu, þó fólk sé í grunn-
i inum eins hvar sem er, en að-
stæöur voru ólíkar. Ég var sendur
til aö aðstoða og gæta sjúklinga
sem voru á þessum árum sendir í
aögeröir til Englands. Ég áttti aö
aöstoöa sjúklinganna, gæta þeirra
og styöja viö aðstandendur. Þetta
var margt fólk, áriö 1983 voru yfir
200 manns sem komu héöan til
aðgerða í London. Ég var beinlínis
sendur í sendiráðiö til aö taka
móti þessum einstaklingum og
fylgja þeim eftir. Þetta var mjög
krefjandi. Aö auki voru dauösföll
tíö. En ég þroskaðist mikið viö
þetta starf allt. Vissulega eru
minningarnar einnig margar góöar
og ég á nú kæra vini um allt land
sem ég kynntist í gegnum þetta
starf.
Þegar ég kom út var ákveðið
aö stofna íslenskan söfnuö þar
sem prestur var kominn á staðinn.
Þar kom aö fleiri samfélög íslend-
inga kölluöu á mig. í Hull og
Grimsby voru íslendingar sem
unnu í innflutningi á fiski og ég
fór þangað og víðar á Bretlandi til
margháttaörar þjónustu. Ég fór
fljótlega aö fara til meginlandsins,
einkum til Lúxemborgar þar sem
vænn hópur íslendinga býr. Þetta
varð fastur póstur alla tíö nema
árin sem séra Flóki var þar viö
störf. Samtals var ég viö störf mín
úti í rúm 19 ár. Þörfin fyrir aö
hitta aðra íslendinga verður mikil
í útlöndum og einnig þörfin fyrir
að hitta þá á nótum trúarinnar og
kirkjunnar.
Nú ertu fluttur hingað heim, sestur
að ó Hólum og tekinn við embœtti
vigslubiskups. Hvaða drauma áttu,
hugsjónirog markmið íþessu
starfi? Fyrir hverju stendur þú?
Mér þykir þetta mjög spenn-
andi, sit nú hér í Auðunarstofu
sem er ákaflega skemmtilegur
bakgrunnur, Hólar er stórkostlegur
staöur. En ég er ekki hér til aö
dvelja í sögunni, heldur til aö
glíma við nútímann. Mín hugsjón
er að efla starfiö meöal safnaö-
anna og örva presta til dáða. Ég á
mér draum um að efla enn frekar
samvinnu þeirra um verkin svo
kostir hvers og eins fái aö njóta
sín, að fólk geti nýtt sér styrkleika
hvert annars. Ég sé samt ekki að
það hætti aö sitja á sínum stað.
Þarna má bæta úr, efla samstarf
sem fyrir er og koma á betra
skipulagi.
Mig langar einnig aö vinna aö
því að koma á kirkjumiðstöð á Ak-
ureyri. Starfiö þar hefur ekki verið
mjög skipulagt, en ég vil reyna aö
koma á kirkjulegri miðstöð sem
gæti geislað út frá sér ýmislegri
þjónustu. Akureyri er mikill skóla-
bær, viö þurfum að sinna skólun-
um og unga fólkinu þar og reyna
aö koma á samvinnu viö skólana
og aðra stofnanir sem viö getum
liðsinnt.
Hvaö safnaðarstarfið snertir Vígslubiskupshjónin
langar mig að vera söfnuðunum aö Hólum, Margrét
til uppörvunar, ekki aöeins prest- og Jón.
unum. Safnaöarfólkið skiptir
mestu er upp er staöiö, án þess er
engin kirkja. Ég vildi geta séö
meiri fræöslu, en það hefur geng-
iö erfiðlega aö fá fólk til að sækja
þau fræðslunámskeið sem boðið
hefur veriö upp á. Það virðist
vanta glóðina, hún þarf aö kvikna
og er fyrirbænarefni.
Ef ég lít mér nær sé ég fyrir
mér uppbygginguna hér á Hólum.
Hér er nú öflugur skóli á háskóla-
stigi. Mig dreymir um aö tengja
betur kirkjuna og skólann í góöu
starfi. Ég er reyndar með ákveöna
stofnun í huga, Guðbrandsstofnun,
sem yröi fræöasetur er tengdi allt
starf staöarins saman. Þá verðum
viö í raun komin hringinn á 900
ára sögu staöarins áriö 2006.
Þar meö kveðjum við og von-
um að lesendur blaðsins séu að-
eins vísari um vígslubiskupinn á
Hólum um leiö og viö óskum hon-
um Guös blessunar i starfi. ■
Viðmælandi er ritstjóri Bjarma.
ragnar@sik.is
17