Samtíðin - 01.06.1934, Blaðsíða 14

S AMTÍÐIN
ÞÓRÐUR ÞUNNI
Smásaga eftir
JACOB B. BULL
Jakob B. Bull fæddist í Austurdal
í Noregi árið 185.‘í. I-Iann sltrifaði
fjölda bóka, en langt béru þær af.
sem fjölluðu um fólkið í Austurdal
og náttúruna þar. Oft.var hann fynd-
inn og skemtilegur í sögum sínum,
og mjög vel tókst honum að lýsa
þeim áhrifum, sem stórfclt umhverfi
hefir á mennina. Jacob Bull dó árið
1930. þcss má gcta, að hann var faðir
Olafs Bull, sem Norðmenn telja citt
bið besta ljóðskáld, sem á norsku
máli liefir ákveðið.
tekjuhalla. Þegar því litið er á
núverandi ástand eyjanna, bæði í
efnahag'slegu og menningarlegu
tilliti, virðist engin sérstök ástæða
til að efast um, að hið nýfengna
sjálfstæði verði þeim til góðs, og
hegar það er athugað, að eyjarn-
ar eru þéttbýlar, landkostir mikl-
ir, lega ágæt og að þar hafa risið
upp nýtísku stórborgir á síðari
tímum, sem orðnar eru miðstöðvar
siglinga og viðskifta um Kyrra-
hafið, þá virðist ekki loku fyrir
skotið, að eyríki þetta geti orðið
voldugt með tímanum og mikils
ráðandi um mál þau, sem snerta
hin fjærstu austurlönd.
10
1 Austurdal eru víða afskektii1
bæir. Einn af þeim er Efribær.
Þar var eitt sinn bóndi, sem hét
Lárus, en á hjáleigu frá Efrfibæ
bjó maður, sem Þórður hét. Þórð-
ur var Lárusi svo undirgefinn, að
ef Lárus hefði sagt við hann:
skerðu þig á háls, þá hefði Þórð-
ur óðara rokið til og skorið sig.
Hjáleigan, sem Þórður bjó á,
var uppi í skógarjaðrinum, og á
alla vegu við hana voru skriður
og lækjadrög. En niðri á láglend-
inu voru Efribæjar-húsin — með
stóru og sléttu túni í kring.
Þegar haustaði að og fóru að
koma frostnætur, var auðvitað
hættara við að kornið frysi á
akurbleðli hjáleigubóndans þarna
uppi í rakanum og skógarkyrð-
inni, heldur en á stórökrunum
niðri á sléttlendinu, þar sem vind-
urinn náði sér.
Nú er það vani, þegar útlit er
á að frost verði á nóttunni, að
menn tendri á kvöldin bál við
akrana. Leggur svo reykinn yfir
kornið, og kemur þetta í veg fyr-
ir að það frjósi. — En aldrei
datt Þórði í hug að tendra bál við
akur sinn, fyr en hann sá elda
kveikta á heimajörðinni. Það
varð því altaf þannig, að það
litla, sem Þórður átti af korni,