Samtíðin - 01.04.1943, Blaðsíða 13

SAMTÍÐIN
y
var hann veraldarvanur á þessu
sviði, hafði leikið heiðurskvinnuna
Grasa-Guddu, svo að vikum skipti,
og hlotið almenna viðurkenningu
fyrir meðferð sína á því hlutverki.
Reynsla mín var aftur á móti afar
hágborin i þessum efnum. Ég hafði
gert heiðarlega tilraun til þess að
leika hlutverk sýslumannsins i
„Skugga-Sveini“, þegar knatt-
spyrnumenn hér í Reykjavik ætl-
uðu að taka þetta vinsæla leikril
til sýningar öðru sinni. Æfingar
byrjuðu, og mér var fundið allt til
foráttu. Ég þótti seinn að læra, mis-
skildi mitt þýðingarmilda hlut-
verk, var óvaldsmannslegur i allri
framkomu á leiksviðinu, talaði
hreinræktað Nesjamál og þar fram
eftir götunum. Svo er guði fyrir að
þakka, að ég' hef steingleymt öllum
þeim vingjarnlegu og fögru lýsing-
arorðum, sem samverkamenn mín-
ir viðhöfðu um mig á æfingunum,
en það man ég greinilega, að augu
mín opnuðust fyrir því, hve móður-
málið er auðugt af nístandi, illkvitn-
islegum háðglósum. Það voru hin
æðri máttarvöld, sem tóku í taum-
ana og sáu um, að Sveinki komst
ekki á leiksvið að þessu sinni, og
ég er þeim ávallt dálítið þakklát-
ur fyrir þá ráðstöfun. Svo var það
skömmu seinna, að mér var boðið
hlutverk i „Spönskum nóttum“, og
hvernig sem á því stóð, þá tók ég
boðiriu. Ég hef ofl og tiðum dáðzt
að þeim kjarki, er ég sýndi við það
tækifæri, þó að mér sé fyllilega ljóst,
að maður á ekki að dást að sjálfum
sér. Svo hófst þrautatími leikaranna
— æfingarnar. Kvöld eftir kvöld vai
æft af hinu mesta kappi. Ég reyndi
að læra hlutverk mitt, og að lokurii
tókst það. Ef satt skal segja, þá
tróð hvíslarinn því inn í hausinn á