Samtíðin - 01.07.1943, Qupperneq 10

6
SAMTÍÐIN
gáleysi hefir tapazt. Þeir erfiðleik-
ar, sem þarf að yfirstíga, eru mikl-
ir, og afkoma þjóðarinnar um
margra ára skeið fer eftir því, hversu
tekst i þessari l)arátlu. Það er langt
frá þvi, að baráttan sé vonlaus. Á-
rangurinn er að mestu undir lands-
mönnum sjálfum kominn og nú
verður úr skorið, hversu í þá er
spunnið.“
Þannig lýsti hin nýja rikisstjórn
vor viðhorli sínu um síðustu ára-
mót, og engin ástæða er til að ætla,
að það liafi breytzt síðan i þeim
höfuðatriðum, er hér koma fram.
Samtíðin lítur svo á, að þessi um-
mæli heri vott um karlmennsku og
drengskap. Eitt er líka mjög athygli-
vert og stingur í slúf við hin sí-
felldu, hvimleiðu loforð flokks-
hundnu stjórnmálamannanna, sem
tízka er að veifa framan í fólk fyr-
ir kosningar, en það er, að þessir
menn forðasl yfirleitt loforð. For-
sætisráðherra segir: „Stjórnin get-
ur ekki lofað yður því, að levsa
af hendi nein afrek, en hún heit-
ir því að vinna eftir beztu getu.“
Hér er mælt af fullkomnum Iieiðar-
leik og fláttskaparlaust, eins og
vænla mátti af manni sem dr. Birni
Þórðarsyni. — Jóhann Sæmundsson
félagsmálaráðherrá tök i sama
streng. Hann sagði: „Þótt ég Iiafi
drepið á ])cssi atriði, má enginri taka
orð mín svo, að ég sé að lofa neinu.
Ríkisstjórnin hefir ekki slíka að-
stöðu, og vilji er ekki sama og efnd-
ir.“ Jóhann Sæmundsson hrast held-
ur ekki einurð og heiðarleik til þess
að segja af sér ráðherrastörfum, er
honum fannst hánn ekki geta notið
sin svo í emhælti sínu sem hann
vildi, en það er önnur saga. — Björn
Ólafsson fjármálaráðherra undir-
strikaði áðurnefnt viðhorf fyrir sitt
leyti með þessum orðum: „Þetta
hlutverk (þ. e. að hægja yfirvofandi
fjárhagshruni, atvínnuleysi og
hjargarskorti frá þjóðinni) hefir nú-
verandi ríkisstjórn tekið að sér,
meðan henni endist til þess aldur.
Hún getur engu lofað um árangur-
inn, en liann er að miklu leyti kom-
inn undir þjóðinni sjálfri.“
Þessi viðhorf ráðherra vorra
minna oss allverulega á það, er hinn
mikilúðlegi og hugumstóri forsætis-
ráðherra Bretlands, Winston Chur-
cliill, lofaði ]).jóð sinni erigu öðru
en surum sveita, tárum og hlóði,
ef hún vildi sigur vinna. Munurinn
er varla meiri en sem svarar að-
stöðumun Breta og Islendinga í lífs-
haráttunni nú á tímum. En finnst
mönrium hugarfarið, sein [icssi um-
mæli sýna, ekki geðþekkara en
sineðjuleg og stundum næsta hald-
lítil kosningaloforð? Þau finnst oss
stundum talsvért keimlik’ frægum
ummælum, sem varðveitt eru í Matt-
heusarguðspjalli 1. kapítula, 9. versi
og hljóða þannig: „Allt þetta mun
ég gefa þér, ef þú fellur fram og
tilbiður mig.“
Ég' er ekki sammála því fólki, sem
alltaf er að kvarta um hættur og
erðugleika. Ég þakka guði fvrir, að
ég sk.vldi vera í heiminn borinn til
þess að bjóða þessum örðugjeikum
byrginn. — Edmond Ironside. -