Samtíðin - 01.07.1943, Blaðsíða 17

SAMTtÐIN
13
Og öllum skilst, þá er vakinn voði,
því vitinn er stríðs og ófriðar boði ....
Og vitar lifnuðu’ um landið í kring,
því lýðnum var stefnt út á vopnaþing.
Menn flykktust á vígvöll og fylktu þar,
og fremstur gekk sá, er merkið bar.
Og fyllcing þéttist, unz fjendur runnu,
þá fundu þeir, til hvers vitarnir brunnu.
Og aldrei skal það með sanni sagt,
að sigurmerkið sé niður lagt.
Ef vitinn ekki brennur á brattri hæð,
hann brennur í Norðmannsins hjartaogæð.
Já, brenn þú viti með leiftrandi ljóma,
já, lýstu bjartar og hærra til vegs og sóma.“
Þá um nóttina eftir, milli 8. oí*
9. apríl, liafði þetta gerzt í Noregi.
Það var „barið á dyr“, harkalega
og óvægilega, og voði vakinn, með
þeim atburðum, sem margsinnis
liefir lýst verið, og lengi mun minnzt
verða. Til voru fáeinir fáráðir menn
í Noregi, sem tóku að sér það starf
flugumannsins Rindils, að draga
lokur frá hurðum, og mun þeirra
skömm lengi uppi vera, eins og
allra, er svíkja ættland sitt í trvggð-
um. En þó er varla vert að minn-
ast þessa, því að mest er um vert
allan þann drengskap, lireysti og
bugprýði, scm þá kom í ljós, er
land sk'yldi verja, og sýndi, að vit-
arnir brunnu „i Norðmannsins
bjarta og æð“, vitar, sem síðan liafa
brunnið með æ skærari ljóma og
lýsa nú æ „bjartar og hærra til vegs
og sóma“. Viðburðir næstu vikna
og mánaða, hin hetjulega vörn und-
ir forustu þess manns, er merkið
bar, liins ágæta konungs Norð-
manna, og öll barátta Norðmanna
og viðnám siðan heima og erlend-
is, eru efni í nýjar, glæsilegar hetju-
sögur, sem aldrei munu fyrnast,
meðan dyggð og dáð er i heiðri
höfð. Hinn 9. apríl 1940 kom það
í ljós, að Norðmenn fundu, að þeir
áttu ættjörð og ekkert var of gotl
og dýrmætt til að leggja í sölurn-
ar fyrir liana. Og enn betur liefir
þetta komið í ljós síðan, í viðnámi
þjóðarinnar heima og í baráttu sona
hennar og dætra utan heimalands-
ins. Fagurlega liefir það sannazt,
er Per Sivle kvað, að
„þótl vitinn ekki brenni á brattri hæð,
hann brennur í Norðmannsins hjarta
og æð,“
og mun lýsa þjóðinni aftUr inn i
fyrirheitna landið, frjálsan Noreg.
Y.
Hefir oss Islendingum runnið svo
blóðið til skvldunnar sem eðlilegt
væri og vera ætti? Stephan G. Stepli-
ansson kemst svo að orði í kvæði
sínu „Avarp til Norðmanna“:
„Við hörpu fslands hnýttur sérhver
strengur
fær hljóintitring, ef skrugga’ um Noreg
gengur.
Það snertir innar ættartali’ í sögum
sem ómur væri af sjálfra okkar högum
og ættum bæ og börn í Þrændalögum."
Betur og spaklegar verður ekki
lýsl þeim tilfinningum, sem allur
þorri Islendinga mun bera í brjósti
til norsku frændþjóðarinnar. Og
víst er um það, að fréttirnar, sem
borizt bafa hingað frá Norðmönn-
um síðan 9. apríl 1940, hafa vakið
„hljómtitring“ í hug og sál hvers
heilbrigðs íslendings: Fréttirnar