Samtíðin - 01.07.1943, Qupperneq 30

26
SAMTÍÐIN
GRÉTAR FELLS:
Hvað er Ijóð?
Tveir menn rita í síöasta hefti Samtíð-
arinnar og gera athugasemdir við grein,
er ég átti í tímariti þessu fyrir skömmu.
Fjallaði sú grein mín um það, sem ég
kalla „frjáls 1 jóð“, og var þar um að ræða
vörn í því máli og að vísu nokkra sókn
á hendur þeim, cr mér virtust taka fjand-
samlega afstöðu til þessarar tegundar
skáldskapar og ekki geta unnt henni sann-
mælis. Þessar greinar þeirra félaganna í
síðasta hefti Samtíðarinnar eru yfirleitt
hóflega ritaðar, jafnvel þótt nokkurrar
gremju kenni þar, sem sjálfsagt er ekki
að furða, þar sem um jafn viðkvæmt vel-
ferðarmál mannkynsins er að ræða! En
misskilnings kennir þar einnig, til dæmis
þess misskilnings, að því er virðist, að
ég sé eiginlega á móti hinu rímaða máli.
Slíkt er fjarri sanni. Rímuð ljóð hafa að
sjálfsögðu ýmsa kosti, sem hin órímuðu
hafa ekki, en hin rímlausu hafa líka kosti,
sem hin rimuðu vantar. Annars gera þess-
ir tvimenningar sig aðallega seka um hinn
þráláta gamla misskilning, að rím og ljóð
sé eitt og hið sama. Er þar ruglað sam-
an lífi og formi, efni og anda, eins og oft
vill verða. Og meðan menn geta ekki lát-
ið sér skiljast, að það, sem gerir „ljóð“
fyrst og fremst að raunverulegu ljóði, er
ekki rímið, heldur sálúð þess („stemn-
ing“), eitthvert dularfullt innra líf, sem
menn mega kalla hvað sem er fyrir mér,
þýðir í raun og veru ekki að deila við
þá um þetta efni. Hinu skal ekki neitað,
að rím eða ákveðið form geti hjálpað
til að magna einhverja ákveðna sálúð, en
það skapar hana aldrei. Það er að mín-
um dómi jafn mikil fjarstæða að halda
því fram, að Ijóð og rím séu eitt, eins
og að staðhæfa, að maðurinn sé aðeins
líkaminn. Ekki fæ ég heldur séð, að þess
sé nein þörf að fara að halda þessu, sem
ég kalla „frjáls ljóð“ eða órímuð, undir
Notið sumarið
og sólskinið
til að mála
Framleiðum aðeins úrvals lökk
og málningu, f jölbreytt að gerð
og litum, handhæg í meðferð.