Samtíðin - 01.04.1944, Qupperneq 20

16
SAMTÍÐIN
HANS KLAUFI:
4. grein
Ur dagbók
Högna Jónmundar
Sunnudagurinn, 29. apríl 1942.
P G VAR AUMUR í morgun,
J—^ þegar ég vaknaði. Mér fannst
ég ekki vera ég sjálfur, heldur ein-
hver allt annar, alveg óviðkomandi
persóna. Höfuðið á mér var eins og
skilvinda í fullum gangi. Þar ægði
öllu saman, löngu gleymdum dægur-
lögum, óframkvæmdum fyrirætlun-
unum, Ijóðum eftir Einar Markan, ó-
veðursnóttum á Norðurlandi og ís-
lenzka útvarpinu. Er á daginn leið,
tókst mér þó að sameina hugsanir
mínar og móta mér mynd, sem gaf
mér skýringu á þessu öllu saman.
Ég var á gömlu dönsunum í gær-
kvöldi. Karólína hefur ekki linnt lát-
um i allan vetur af æsingi yfir því að
komast þangað. Ég veit, að það er
Vigga Ámunda, sem hefur verið að
spana hana upp í þetta. Vigga er allt-
af að hlaðskellast á þessum skröllum.
í gærkvöldi lét ég tilleiðast, illu heilli.
Karólína klæddist sínu fínasta pússi,
og þó skömm sé frá að segja, þá var
ekki alveg laust við, að eg væri ofur-
htið skotinn í henni, þegar hún hirt-
ist í skrúða sínum. Svona er maður
veikur á svellinu, þó að maður sé
kominn á efri ár. Við fórum í bíl nið-
ur í Gúttó. Ég veitti því athygli, að
kerlingarnar í nágrenninu fjölmenntu
í gluggunum, og augun ætluðu út úr
höfðum þeirra af forvitni. Þó að ég
sé enginn snobb, þá hafði ég dálítið
gaman af þessu. Karólína bar höfuð
hátt, þegar hún gekk út að bílnum,
og liún minnti mig á eina af þessum
fjórmöstruðu skonnortum, sem hann
Sveinbjörn Egilson var á í gamla
daga. Ég var í hláu clieviot-sunnu-
dagafötunum mínum nýpressuðum
og har mig eins og hershöfðingi á
friðartímum. Já, maður getur nú
líka látið til sin taka, ef svo ber undir,
engu síður en kerlingin. Ekki spillti
])að ánægju minni, að ég átti romm-
pela í rassvasanum, sem ég hafði
sært út úr brezka heimsveldinu, sem
hýr í litla vesturherberginu. Karólína
iiafði enga hugmynd um pelann,
enda var það eins gott, því að hún er
ekkert hrifinn af því, að ég fái mér
smurningu, þó að henni þyki sopinn
góður sjálfri. Svona er þetta kven-
fólk. Á leiðinni áminnti Karólína mig
um að hegða mér sæmilega í sam-
kvæminu og gefa mig ekki að þeim,
sem lægra væru settir í mannfélagi
en við. Ég áttaði mig ekki almenni-
lega á þvi, við hverja hún átti, en ég
sagði auðvitað ekki neitt. Þegar nið-
ur i Gúttó kom, var þar fyrir múgur
og margmenni. Ég tók strax eftir
því, að sumir karlmennirnir litu
Karólínu hýru auga, og ég ákvað að
gera það, sem í mínu valdi stóð, til
þess að verja liana öllum freistingum,
því að ef satt skal segja, þá getur hún
verið dálítið frí af sér, ef tækifæri
hýðst, blessuð konan. Ég dansaði við
hana þrjá fyrstu dansana, vals,
galopade og skottís. Karólína lék við
hvern sinn fingur. I einum dansin-
um horfði hún á mig örvandi aug-
um og sagði í ótrúlega þýðum tón:
— Þú ert fyrsta flokks ballkaveler.