Samtíðin - 01.04.1944, Síða 21

SAMTÍÐIN
17
Þótt undarlegt megi virðast, hlýnaði
mér um hjartaræturnar við þessi orð
hennar, og ég roðnaði eins og Sam-
vinnuskóladrengur. Þetta eru líka
einu viðurkenningarorðin, sem liún
liefur látið um mig falla þéssi tuttugu
ár, sem við höfum haldið lest. Hún
hefur aldrei verið örlát á svoleiðis
hún Karólína. En þegar gleði mín
stóð sem hæst, skall ógæfan yfir mig.
Ógæfan kom í liki negra. Þetta er ó-
trúlegt, en satt. Sótsvartur negri var
kominn í salinn, og hann glotti svo
glannalega, að maður félck ofbirtu i
augun. Hann renndi veiðibráðum
valsaugum um salinn, og þau stað-
næmdust á Karólínu minni. Svo
skipti það engum togum; haun sveif
á hana og bauð henni upp. Mér til
sárrar gremju og óbætanlegrar sví-
virðingar tók hún boði hans. Á næsta
augnabliki sveif hún í hans svörtu
örmum yfir gólfið. Ég sat eftir og sá
svart. Hann dansaði við hana einn
dans, liann dansaði við hana tvo,
hann dansaði við hana þrjá dansa.
I þriðja dansinum fór ég fram og
hellti í mig rommi. Þegar ég kom
inn aftur, var Karólina komin í sæti
silt. Ég settist hjá henni, og mér leizt
ekkert á hana. Það var annarlegur,
ástríðufullur glampi í augum henn-
ar, glampi sem ég hafði ekki séð síð-
ustu nítján árin. Það vottaði fyrir
kærule5rsislegum dráttum kringum
munnvikin, dráttum, sem mér geðj-
aðist ekki að. Þegar ég settist hjá
henni, hvarf glampinn, og hún horfði
á mig köldum, liversdagslegum aug-
um og sagði:
— Ilvern fjandann sjálfan ertu
alltaf að flækjast fram, drengur?
Ég varð orðlaus af undrun yfir ó-
svífni hennar. En svo kom rommið
til skjalanna. Það var rommið, sem
gaf mér óviðjafnanlegt liugrekki,
svo að ég sagði:
— Hvern andskotann ert þú að
dansa við negra af allra svörtustu
tegund, tösen þín!
Nú var það hún, sem varð hissa.
Hún greip andann á lofti, og ég hélt,
að hún væri að fá asma-kast. Hún
ætlaði að fara að svara, en þá kom
negrinn, bauð henni upp og bjargaði
lífi mínu. Ég fór fram og hellti í mig
því, sem eftir var af romminu. Von
bráðar varð ég að nýjum manni.
Nýjum manni, hugrökkum sem ljóni
og sterkum sem óblönduðum spíra.
Ég fann, að vöðvar mínir þrútnuðu
út og urðu eins og melónur eða eitt-
hvað svoleiðis. Mér fannst ég vera
Samson sterki, eða livað liann nú
hét. Ég óð inn í salinn, og menn
horfðu á mig óttaslegnum augum,
allir nema negrinn. Það leið j'fir tvær
taugaveiklaðar, blóðlausar konur.
Mér komu orð Roosevelts í hug:
Sláðu fyrst. Og ég gekk rakleitt að
negranum — og sló. — Sló eitt högg.
En svo kom eitlhvað óvænt fyrir.
Gólfið í Gúttó strauk vanga mína
með blíðu og viðkvæmni. Danslag
kvöldsins dunaði i eyrum mér bland-
að brimhljóði frá ströndum Afríku,
niðdimm þoka tók mig í faðm sinn
og vaggaði mér eins og litlu, saklausu
barni. Og svo kom eitthvað — eða
ekkert. Myrlcui’, draumlaus svefn,
meðvitundarlejrsi. Ég var ekki upp
á marga fiska í morgun, þegar ég
vaknaði.