Samtíðin - 01.03.1948, Qupperneq 17

SAMTÍÐIN
13
fúslega, að framkoma mín var fyr-
irlitleg, — en ég var svo ung“.
„Það var Bert líka“. Hann leit á
hana og bætti við í ögn mildari tón:
„Ég er andstyggilegur óþokki. Ég
hef verið það, síðan Bert dó. Ég get
ekki að því gert“. Hann snéri sér á
hæli og gekk burt.
Hún hafði alveg gleymt Billie. Hún
stóð skammt frá þeim, hnakkakert
og glaðleg á svip. „Verið rólegar,
Maxine. Hann jafnar sig fyrr eða
seinna, ef ekki hér, þá einhvers slað-
ar annars staðar.“
Þær læddust inn í húsið. Það var
líkast því að Billie svifi, svo létt-
stíg var hún. Þær gengu að útidyr-
unum og opnuðu þær. Fyrstu sólar-
geislarnir brutust gegnum þoku-
mistrið og boðuðu nýjan dag.
»Ég er svo hamingjusöm“, sagði
Billie og dró andann djúpt. „Ég fæ
að vera með pabba". Maxine þrýsti
hönd hennar, og Billie hélt ál'ram.
Annars staðar myndi þetta vera köll-
uð sólaruppkoma, haldið þér það
ekki ?“
„Það er það sjálfsagt líka hér“,
svaraði Maxine. „Nýr dagur er runn-
inn upp. Ég er viss um, að það erf-
iðasta er afstaðið“.
Framh.
JNNHEIMTA á árgjöldum Samtíðarinnar
er bæði örðug og kostnaðarsöm. Dæmi
eru til þess, að rösklega !4 hluti hins
lága áskriftargjalds hafi farið í innheimtu-
kostnað! Sparið oss hvimleitt erfiði með
því að senda árgjald yðar (20 kr.) í
pósti nú þegar. Á bls. 3 má sjá, hvar ár-
gjöldunum er veitt móttaka í Reykjavik.
Samtíðin þakkar öllum þeim, er þegar
hafa greitt árgjaldið 1948, fyrir góð skil.
SKDPSÚGUR
JJLLT, SEM er svikið, er stórt og
sjálfbirgingslegt,“ sagði kísil-
steinninn, er hann átti því láni að
fagna, aldrei þessu vant, að lenda
hjá stórum gullklumpi.
JJARÐSTJÓRI nokkur hafði þrjá
ráðgjafa. Einn þeirra var heyrn-
arlaus, annar draghaltur og sá þriðji
eineygður.
Þann heyrnarlausa þurfti hann að
hafa til þess að svala sér á, þegar
hann var í vondu skapi og reifst og
skammaðist yfir öllu. Þann draghalta
hafði hann með sér á gönguferðum
sér til ánægju, því að sjálfur var
hann lítið eitt haltur. En mestar mæt-
ur hafði hann þó á þeim eineygða,
því að þegar þeir voru saman, naut
hann þeirrar unaðslegu tilfinningar
að sjá allt betur en aðrir.
£G ELSKA hættuna, sem alltaf
vofir yfir mér,“ sagði línudans-
arinn við heimspekinginn.
„Ég sömuleiðis,“ sagði spekingur-
inn. „Sá er bara munurinn, að eng-
inn maður klapjiar fyrir mér, þegar
ég reyni að halda jafnvæginu á hin-
um örmjóa hugsanaþræði milli tíma
og eilífðar.“
HÚSMÆÐUR!
Látið oss létta yður störfin
Þvottamiðstöðin
Þvottahús. Fataviðgerð. Efnalaug.
Símar: 7260, 7263, 4263.