Samtíðin - 01.05.1951, Blaðsíða 13

SAMTIÐIN
154. saga „Samtíðarinnar“
Sligurjón frd f^orcpeiriitöÁu
BLATT blað
BOHÐINU fyrir framan mig ligg-
ur blátt blað, ættað frá Suomi,
unnið úr trjátrefjum.
Fyrir nokkrum árum var það lif-
andi vefir í gildvöxnum barrhlyn,
er óx úr mold, sem var mettuð svita
og blóði smáþjóðarinnar í þúsund
vatna landinu. Og oft höfðu Kale-
vala-kvæðin og frelsisljóð Runebergs
ómað í skógarlundinum.
Pappír í ýmsum litum er verzl-
unarvara, flutt út úr Suomi, og dreif-
ist um byggð ból í öllum álfum
heims. Þetta bláa blað, sem liggur
hérna á borðinu, lenti til Islands. Og
í Reykjavík var það flutt í prent-
smiðju, tekið í þjónustu opinberra
aðila, fest á það skorinyrt herbvöt
til allra skattþegna íslenzka lýðveld-
isins svo látandi, að sýna nú einu
sinni refjalausa hreinsldlni og ó-
mengaðan drengskap: telja sam-
vizkusamlega fram talentur sínar.
Blá eyðublöð, með sams konar á-
letrunum og yfirlýsingum voru send
út í þúsundum eintaka, sett i póst-
poka ásamt jólakortum og margvís-
legum áramótaglaðningi. Mikils
Hvenær skyldum við Islendingar
eignast risavaxið iðnaðarfyrirtæki
á heimsmælikvarða, sem skilar árlega
milljónaarði eins og B & W og megn-
ar að bera boð um snilli íslenzkra
huga og handa út um víða veröld?
S. Sk.
9
þurfti við til að klófesta skattsvik-
arana. Bláu blöðin voru skriftastól-
ar, þar áttu að koma fram synda-
játningar maurapúkanna og stríðs-
gróðajöfranna. Sú harmsaga verður
ekki rakin hér. En innantóm gerast
drengskaparorð ýmsra nútíma Is-
lendinga.
Söguefnið er aðeins eitt blátt
blað. Og saga þess er hamingjusaga
í vissum skilningi. Sá, sem taldi þar
fram auðæfi sin, var einn af minnstu
bræðrunum, þurfti engu að leyna.
Hann ólst upp í einangraðri barð-
balasveit á öldinni, sem leið; var
látinn heita eftir föður sínum, og
sjö vetra missti hann móður sína.
Eftir það hraktist drengurinn milli
misjafnra heimila, sveitarlimur.
En þó að mennirnir og örlögin
væru samstillt í að taka ómjúklega á
barninu, tókst þó kvölurum þess ekki
að tæta úr því manndóminn og lífs-
þrána. Drengurinn tórði og komst til
manns.
Hann var í fullu fjöri um og eftir
aldamótin, tók hendinni til við nyt-
söm störf á sjó og landi, alheimti
aldrei daglaun, rétti mörgum smæl-
ingjanum hjálparhönd. Þannig safn-
aði hann í sínar kornhlöður.
Hann kom að borðinu til mín,
smávaxinn, lotinn í herðum, silfur-
hærður, brosandi, og úr rauðþrútn-
um augum hans rann slímkenndur
vökvi.
„Ég ætla að skipta peningum.“
Rómur hans var hás með blístr-
andi nefhljóði.
„Hvað eru það miklir peningar,
sem þú ætlar að skipta?“