Samtíðin - 01.06.1951, Blaðsíða 13

SAMTÍÐIN
155. saga „Samtíðarinnar“
ddchnond VaL
BLÁA BÁUAN
^NDVARINN bærðist þýtt og hljóð-
lega í tunglsljósinu, og örlítill
skýhnoðri sveif rólega niður geim-
inn. Sk\úð og andvarinn felldu ástar-
hug hvort til annars, og þau gengu
að eigast. Þau eignuðust fimm dætur,
er háru af öllum öðrum. Þær voru
aldar á hinu kyrra, djúpa hafi kær-
leikans.
Þessar fimm systur voru allar
næsta ólíkar hver annarri. Sú fyrsta
var lítil og viðkvæm. Hún var hlátur-
mild og glaðvær, og þegar hún renndi
sér um hafflötinn, skein í mjallhvít-
ar, fallegar tennur hennar. önnur
systirin var varfærnari. Hún var
fagurgræn og skyggð, en stundum
hló hún þó, systur sinni til samlætis,
og skein þá í skjallhvítar tennur
hennar. Sú þriðja var stálgrá og
forkunnarfögur, en hún var þótta-
full og hló sjaldan. Fjórða systirin
var stærri og dekkri yfirlitum en
hinar. Hún hló stundum, var annars
alvörugefin, en ávallt létt í lund. Sú
fimmta var gerólík systrum sínum.
Hún var blá eins og himinninn, hló
aldrei, en var þó aldrei svipþung.
Systurnar liðu urn hafflötinn, og
hafbúarnir konui hver af öðrum til
að biðja þeirra. Margir þeirra fengu
hryggbrot, en er tímar liðu, giftust
eldri systurnar samt hver af annarri,
hættu að vera bárur og hurfu með
mökum sínum inn i ríki sævarguðs-
ins.
En bláa báran, sem fékk flest bón-
orðin, vildi ekki þ}Tðast neinn af
biðlum sínum, heldur mændi upp úr
sjávardjúpinu og trúði himninum
fyrir þvi, að hún hefði aldrei neinn
þann augum litið, sem hún gæti elsk-
að. Þar kom, að höfðingjar sædjúps-
ins urðu alveg úrkula vonar urn, að
þeim mundi takast að vinna ástir
hennar og létu hana því fara leiðar
sinnar afskiptalaust.
Kvöld eitt, þegar sólin gyllti kletta-
beltin niðri í djúpi hafsins, renndi
bláa báran sér niður í djúpið. Þar sá
hún stærðar sldpsflak og kom auga
á svipi sjódauðra manna, er sátu að
veizlu með fiskum hafsins. Þegar
báran sveif yfir þá, lutu þeir henni í
lotningu, og skugga þeirra bar yfir
iðandi sægróðurinn. Bláa báran, sem
fann nú í fyrsta sinn til einverunnar,
hóf auglit sitt til himins og mælti:
„Ég get ekki elskað nema mennsk-
an mann, og fái ég ekki fullnægt
þeirri þrá, giftist ég aldrei."
Eitt sinn, þegar hún leið um víkur
og voga úti fyrir stóru landi, vildi
svo til, að ungur og fríður hafbúi
lcom auga á hana og fékk ofurást á
henni. Hann elti hana, hvert sem hún
fór, og þreyttist aldrei á að játa henni
ást sína. Og hann grét beisklega, en
táraúðinn sveif yfir sænum og varð
að regnboga í skini sólarinnar. Þrátt
fyrir þetta horfði báran aðeins til
himins og sagði:
„Ég get alls ekki elskað nema
mennskan mann. Ef sú ósk mín ræt-
ist ekki, giftist ég aldrei.“
Þau liðu frá landi, og l)láa báran
lagði lengi, lengi leið sína um hið
veglausa haf,