Samtíðin - 01.06.1951, Blaðsíða 14

1U
SAMTÍÐIN
Hafbúinn gerðist gamall. Síðu
lokkarnir hans urðu hvítir eins og
tunglsgeislarnir. Alltaf logaði ástin
til bárunnar í hrjósti hans, en samt
sem áður virti hún hann alls ekki
viðlits.
Eitt sinn varð á leið þeirra skraut-
legur dreki, sem snart fald hárunnar
með stefni sínu, og í fyrsta sinn á
ævinni skein á stjarskærar tennur
hennar, og hún hló. Drekinn var al-
skipaður afreksmönnum. 1 lyftingu
á honum stóð konungssonur og
drakk úr alahastursbikar. Hann lyfti
bikarnum og drakk minni bárunnar
bláu.
Þegar hafbúinn sá þetta, froðu-
felldi hann af heiftarhræði. Hann
þreif vinstri hendi í kjöl drekans, en
ýtti með hinni hægri á kinnung hans
og færði því næst skipið i kaf með
allri áhöfn.
Konungssonur stökk fyrir borð,
faðmaði báruna bláu að sér, kyssti
bana og drukknaði í örmum hennar.
Áfram, áfram liðu þau, bláa báran
með dána konungssoninn í faðmi
sér og hafbúinn harmþrunginn á eft-
ir þeim. Allir fiskar, sem urðu á leið
þeirra, göptu og góndu á þessa furðu-
sýn, og sumir þeirra eltu þau, en
hafbúinn drap þá alla í afbrýðisæði
sínu.
Tímar liðu, og þau komji loks að
endimörkum úthafsins. Langt fram-
luidan hyllti landið uppi í purpura-
móðu eins og draumský. Við þái sýn
kom bláu bárunni ráð i hug. Hún
var orðin dauðleið á þessum þrot-
lausu bónorðum. Hún hrópaði til
himinsins:
„Ég ætla að varpa mér upp á
ströndina þarna og deyja, því eng-
inn mun dirfast að varna mér þess!“
Þegar hafbúinn heyrði þetta, lagði
hann á hraðsund til lands og geyst-
ist langt fram úr þeim. Röstin eftir
hann var eins og plógfar ofar dökk-
um skuggum hafsins alla leið að
háum kletti, sem hann staðnæmd-
ist á.
„Hér ætla ég að doka við og neyða
þessa óstýrilátu töfradís til að láta
loks staðar numið,“ tautaði hann.
Þegar bláa báran sá fyrirætlun
hans, hrópaði hún af öllum mætti:
„Voldugu foreldrar, vindur og ský,
komið mér til hjálpar! Hrindið mér
áfram með afli ykkar, svo ég verði
að voldugri öldu og fái sigrazt á haf-
búanum og banað honum á klettin-
um, þar sem hann ætlar að hand-
sama mig!“
Himinninn varð nú dimmur, og
mikið far kom á skýin, en allt nötraði
af vængjaþyt stormsins. Bláa báran
óx og magnaðist. Faldur hennar
gnæfði við himin, og það var eins og
úthafið sjálft hopaði fyrir ofurmagni
hennar.
Við þessa sýn skelfdist hafbúinn,
en hann unni bárunni enn af allri
þeirri dularfullu ástríðu, sem er
leyndardómur hafsins, og það var
þessi ástríða, sem veitti honum þrek
til að bíða á klettinum með opinn
faðminn. Kaldir voru samfundir
þeirra og bænvænn koss sá, er bláa
báran kyssti hafbúann. Því næst hélt
hún óhindruð leiðar sinnar, en hann
iá efíir náfölur i valnum.
iiláa báran litaðist nú um og varð
þess þá vör, að armar konungsson-
arins dána, elskhuga hennar, lágu