Morgunn - 01.06.1928, Qupperneq 18

12
MOBGUNN
mörgum okkar ógleymanlegar, bænirnar fyrir okkur, fyr-
ir þjóð sinni, fyrir mannkyninu öllu, og fyrir sjálfum
sér. Og hér hafði hann, fremur en nokkurstaðar annar-
staðar, fundið hugsanir sínar og tilfinningar bergmála í
hugum tilheyrenda sinna, fundið samúðina, aðdáunina,
kærleikann og þakklætið vefjast utan um sál sína. Hann
var næmur á alt slíkt. I>að er ekkert furðulegt, að hann
óskaði ]æss, að hér yrði hann kvaddur.
Það er sömuleiðis fyrir tilmæli hans sjálfs, að eg er
einn af þeim mönnum, sem hafa orð fyrir ])eim mikla
mannfjölda, sem kveður hann í dag með sárum söknuði,
þungum harmi, hjartgrónu þakklæti og heitum kærleiks-
hugsunum. Eg geri ráð fyrir, að sú ráðstöfun hans hafi
stafað af þeirri nánu samvinnu, sem með okkur hefir ver-
ið um heilan aldarfjórðung, og |ieirri óslitnu og magn-
miklu vináttu og ástúð, sem hann lét mér í té um enn
lengri tíma.
Eg veit, að þið skiljið það, að eg get minst sagt á
þeim stutta tíma, sem eg verð að sjálfsögðu að binda
mig við, af því, sem eg vildi segja. Mér er ókleift að
draga kjarnann út úr 30 ára endurminningum, svo að því
máli séu gerð full skil. Mér er ókleift að lýsa því að
fullu, sem eg vissi, að með honum bjó. Mér er ókleift að
þakka, fyrir sjálfan mig og aðra, eins og ]>að ætti að
gera. Eg neyðist til að sætta mig við að víkja að fáu og
vera stuttorður um alt.
Hugurinn reikar aftur á bak til ]æss tíma, er eg
kyntist Haraldi Níelssyni fyrst, fyrir rúmum 30 árum.
Hann var þá ungur kandidat, nýkominn frá glæsilegu
háskólaprófi. Eg hefi aldrei dregist jafn-fljótt né jafn-
fast að neinum vandalausum manni. Það var ekki fyrir
það, að við værum ákveðnir skoðanabræður, ]>egar við
fórum fyrst að kynnast. Því fór í raun og veru mjög
fjarri. Eg minnist þess, að eg sagði þá stundum við hann,
að mér fyndist, að sumar ]>ær kenningar, sem hann kom
með frá námi sínu, leit a. m. k. á með nokkurri virð-