Morgunn - 01.06.1928, Qupperneq 34

28
M O R G U N N
að hann hélt stöðugt, með sinni dásamlegu trúmensku,
altarisglæðunum upp að sálum þessarar þjóðar.
Fríkirkjan var tjölduð hvítu við útför hans. Vér
tjöldum hvítu hér í kvöld. Hann var ekki eingöngu okkar
ástsælasti maður. Hann var okkur svo mikið, að við get-
um enn ekki áttað okkur á því, hvernig við eigum að
vera án hans. Samt tjöldum við hvítu. Samt drögum við
upp lit æskunnar og gleðinnar. Fyrir aldarfjórðungi
mundi engum hafa komið það til hugar við slíkt tækifæri,
enda talið hneyksli. Nú er það talið sjálfsagt. Við gerum
það af fagnaðarendurminningunum um það, hvað hann
var okkur. Við gerum ]iað af vissunni um það, að andlát
hans og allra góðra manna er ekkert annað en hlið inn
að eilífri æsku, eilífu starfi, eilíflega vaxandi skilningi á
vísdómi og dásemdum alheimsins. Enginn maður hefir
gefið íslenzkri ]>jóð jafn-mikið af þeirri vissu eins og
Haraldur Níelsson.
1 gærkvöldi var eg að hugsa um, hvað eg ætti að
velja til að segja hér í kvöld, af öllu því marga, sem mig
langar til að segja. Mér varð þá litið út um gluggann.
Reykjavík var alt í einu orðin dýrleg rétt. fyrir sólsetrið.
Það var eins og fagnaðarbál í hverjum glugga. Og fjöll-
in umhverfis okkur höfðu tekið á sig heitan, rauðan
gleði- og sigurblæ. Mér fanst svo mikil helgi yfir ]>essari
ummyndun, að eg gleymdi um stund allri náttúrufræði,
og mér fanst fjöllin roðna af einhverri meðvitund um
það, að drottinn sjálfur hefði litið þau ástar- og náðar-
augum.
Þetta er algeng sjón hér í Reykjavík. En einhvern
veginn gat eg ekki varist því í þetta skifti að láta þetta
leiða hugann að æfikvöldi Haralds Níelssonar — ]>essa
ástvinar okkar og fræðara, sem gat gengið út í dauðann
með fullri meðvitund um ]>að, að guð hefði gefið sér náð
til þess að standa æfinlega við sannleikann og sólskinið í
lífsskoðun sinni með óbilandi karlmensku og drengskap
og ó]>rotlegri trúmensku — þessa sólelska, sigursæla