Morgunn - 01.06.1943, Qupperneq 33

MORGUNN
27
Mig grunaði samt að fáguð framkoma hennar og lát-
prýði kynni að leyna gerólíkum persónuleika. Skjótari og
varanlegri lækning á sjúkleika hennar var hugsanleg, ef
mér tækist að komast að hinu sanna um þetta og lækning
á honum var líkleg til að geta stuðlað að lagfæringu á
jafnvægisröskun dýpri starfssviða sálarlífs hennar.
Ég boðaði hana tvisvar til viðtals. I fyrra skiptið var
einn af samverkamönnum mínum viðstaddur, en í síðara
skiptið var ég einn með henni. Hún virtist hafa einsett sér
að láta mig ekki fá neitt að vita um sinn innra mann. Hún
vék sér mjög fimlega undan því að svara spurningum
þeim, sem ég lagði fyrir hana í von um að fá eitthvað að
vita um hið raunverulega sálarlíf hennar. Auðsjáanlega
var hún orðin vön slíkum spurningum læknanna, og virt-
ist staðráðin í því að gefa þeim ekki hið minnsta tækifæri
til að sjá lengra inn í sálarlíf sitt, en henni þætti góðu
hófi gegna. Sannfærður um það, hve mikið riði á því sjálfr-
ar hennar vegna að fá úr því skorið, hvernig sálarlífi
hennar væri háttað í raun og veru, þrátt fyrir mótspyrnu
af hennar hálfu ákvað ég að leita sálrænnar aðstoðar
hjá miðli, því að auðsætt var að venjulegar rannsóknar-
aðferðir myndu taka of langan tíma. Ég bað hana um
að skrifa fáein orð á pappírsmiða, en sagði henni að skrifa
ekki nafn sitt á hann. Hún varð þegar við þessum tilmæl-
um mínum. Hinn 25. s. m. fór ég svo á fund ungfrú Berley
og stakk umgetnum miða í hönd hennar. Það skal tekið
fram, að hún vissi ekki einu sinni að stúlka þessi væri til.
Um leið og ég afhenti ungfrúnni miðann, sagði ég: „Gerið
svo vel að segja mér eitthvað um skapgerð þess, er þetta
hefir ritað“. Þetta var hið eina, er ég sagði við ungfrúna
um sjúkling minn.
Það, er ungfrúin sagði:
Hún kreisti pappírsmiðann saman í lófa sínum og horfði
því næst á hann með einkennilega sljóum kæruleysissvip,
en sagði rétt á eftir: „Óskaplega er konan taugaveikluð!