Morgunn - 01.06.1943, Qupperneq 98

92
MORGUNN
En sannleikurinn er sá, að þetta er mjög á aðra leið. Af
öllum viðburðum lífsins er dauðinn e. t. v. sá auðveldasti,
og með fáum undantekningum er hann eins þægilegur og
að sofna að kveldi. Og hann er raunverulega ekki annað
en að sofna. Þegar þú vaknar, ertu staddur hinum megin
við „hinar eilíflega opnu dyr“ — dyr dauðans.
Að bera sorgarklæði er móðgun við Guð og móðgun við
hinn milda dauða, sem er líkn og lausn. Sorgarútfarir og
grátur er engum samboðið nema heiðingjum. Dauðinn
ætti að gefa oss tilefni til fagnaðar, eins og Forn-Grikkir
létu í ljós, þegar þeir voru að halda útfararhátíðir sínar.
Auk þess valda kveinstafir og sorg hinum framliðnu tals-
verðum erfiðleikum. Þjóðarsorg eftir konunga og þjóð-
höfðingja bakar þeim, sem eru að leysa sálina í andaheim-
inum, mikla örðugleika, að því er þeir segja oss sjálfir.
Þegar ég dvaldist einu sinni meðal Mormóna, varð ég
undrandi, er ég sá, að þar voru hvít blóm notuð við útfarir,
fólkið var jafnvel klætt hvítum fötum og líkkisturnar
báru sama lit.
Plútark hefir sagt: „Með lofsöngvum en ekki sorgar-
ljóðum ættum vér að halda hátíðlegar útfarir góðra
manna. Því að þegar þeir eru ekki lengur í tölu jarðneskra
manna, hafa þeir hlotið að arfleifð guðlegra líf“.
Vér fögnum við fæðingu. Vér grátum við dauða. Ef vér
hefðum víðari skilning, mundum vér hafa frekari tilhneig-
ing til að gráta, þegar sálin kemur frá veröld ljóssins til
þeirrar veraldar, sem geymir henni dapurlega reynslu, og
fagna, þegar hún hverfur aftur þaðan til fyllra lífs á
andasviðunum. Og þó er þessi reynsla nauðsynleg og
dýrmæt fyrir þróun vora.
Til þess að lýsa ítarlega dauðanum, þyrfti mörg bindi
af bókum, því að til þess þyrfti að lýsa hinum ýmsu lík-
ömum mannsins og þeim sálarlegu breytingum, sem mað-
urinn gengur í gegn um við lausnina frá líkamanum.
Einföldustu atriðin eru þessi:
Dauðinn er blátt áfram það, að vér hverfum úr jarð-