Morgunn - 01.06.1959, Síða 42

36
MORGUNN
blátt áfram „þetta, sem ég var einu sinni í“. En jarð-
nesku hleypidómarnir tolla lengi í mannssálunni, og það
er ekkert óskiljanlegt, að Davies hafi hugsað svona mik-
ið um líkama sinn.
En frásaga Macphersons af því, sem fyrir hann bar,
fékk óneitanlega nokkra staðfesting úr annarri átt. í
hlöðunni, þar sem hann svaf, var einnig svefnrúm fyrir
konur. Ein af verkakonunum, Isabel Machardie að nafni,
bar það fyrir réttinum, að seinni nóttina, sem Macpher-
son fékk vitrun sína, hefði hún séð „einhverja nakta
líkamsmynd koma inn um dyrnar og ganga beint að
rúmi Macphersons, en af þessu hafi hún orðið svo hrædd,
að hún hefði á augabragði breitt sængina yfir höfuð sér“.
Hún bætti því við, að vera þessi hefði gengið álút, og að
hún treysti sér ekki til að fullyrða neitt frekara um hana.
Morguninn eftir hafði hún spurt Macpherson, 'hvað það
hefði verið, sem komið hefði til að trufla þau um nótt-
ina, en hann hafði svarað, að hún gæti verið róleg, af
þessu mundi ekkert frekara ónæði hljótast.
Ósamræmi sýnist vera í því, að stúlkan talar um að
hún hafi séð „nakta líkamsmynd“, en Macpherson segir
dularfulla gestinn hafa verið bláklæddan. En þess ber að
gæta, að stúlkuna greip ofboðsleg hræðsla. Fyrir réttin-
um bar Macpherson það, að vofan hefði talað við sig
í sýninni á keltnesku, en ekkert annað mál kunni hann.
Að þessu hlógu þeir vísu menn í réttinum. Þeim þótti
slíkt óeðlilcgt um enskan hermann, en gættu þess ekki,
að Davies var búinn að vera innan um fólkið, sem kelt-
nesku talaði, í hálft fjórða ár, og var því engan veginn
óeðlilegt, að hann gæti sagt einfalda setningu á þessu
máli. Verjendur hinna tveggja sakborninga lýstu síðar
yfir því, að þeir hefðu verið sannfærðir um sekt þeirra,
en þó tókst þeim að fá mönnunum sleppt vegna ónógra
sönnunargagna.
Athyglisvert er, að það er keltneskur maður, sem hinn
látni nær sambandi við, en í keltneska ættstofninum eru