19. júní - 19.06.1952, Qupperneq 28

þegar hann sá, hve honum var alltaf gert hærra
undir höfði en systur hans.
Þegar prófessorinn renndi í síðasta siiin augum
yfir álieyrendurna, þeir voru farnir að rísa úr sæt-
um, atliugaði hann, hvort liann kæmi ekki auga
á Gerði. Þegar hann hafði verið nýbyrjaður að
tala var gengið um aftari dyr salarins, þó að hann
sæi konuna sem inn kom að vísu ekki rétt vel,
þá gat hann þó ekki betur séð en það væri Gerð-
ur, hún settist aftarlega og hvarf honum bak við
aðra áheyrendur.
Þegar hann kom fram í ganginn, sem lá að for-
sal hússins, var hann umkringdur af allmörgum
frúm, sem kepptust um að taka í hönd honum og
þakka honum þennan stórfróðlega fyrirlestur, og
ein þeirra sagðist nú bara hreint ekki skilja,
hvernig nokkrum manni gæti enzt ævin til að
komast að svo stórmerkilegum niðurstöðum, livað
þá heldur vita þetta allt á svo ungum aldri. Pró-
fessornum þótti lofið gott og kunni því hið bezta
að vera talinn upphafsmaður að þeim aðfengna
vísdómi, sem hann hafði hampað í erindi sínu.
Það kitlaði einnig hégómagirnd lians, að þessar
frúr, sem umkringdu hann, voru giftar ýmsum
háttsettum borgurum, þær voru klæddar vönduð-
um tízkuklæðum með Ijómandi hringa og eyrna-
djásn, snyrtar af kunnáttu og sendu frá sér angan
af dýrum ilmvötnum. Sá maður, sem er um-
kringdur slíku kvenfólki, þarf ekki að fara í nein-
ar grafgötur um það, að hann hefur komizt áfram
í heiminum.
Hann hamlaði gegn því að berast með straumn-
um, lét frúrnar síga af stað á undan sér, það var
eins og hann ætti eitthvað ógert, eða væri að bíða
eftir einhverju eða einliverjum. Honum varð aft-
ur hugsað til Gerðar, hann hafði ekki séð hana
fara fram ganginn, hann leit inn eftir ganginum,
þarna stóð hún við innsta gluggann og horfði út.
Hún var svo sem ekki að hafa fyrir því að koma
til hans og þakka honum fyrir fyrirlesturinn, ef
hann rangminnti ekki, þá hafði hún áður fyrr
haft áhuga fyrir sálarfræði. Hann leit snöggvast
til dyranna fram í forsalinn, síðustu konurnar
voru að fara þar út, nú voru þau tvö ein eftir,
systkinin. Þegar hann nálgaðist Gerði leit hún
við, en sýndi ekki á sér neinn fagnaðarvott.
— Komdu sæl, Gerður! sagði hann og rétti
henni hönd sína. Hún endurgalt kveðju hans,
handtakið var þétt eins og í fyrri daga, en höndin
gróf, hann kunni því illa og Iiugsaði til þess með
vandlætingu, hve mörgum konum, sem vinna
heimilisstörf, er gjarnt til að vanrækja hendur
sínar. Þegar hann gaf systur sinni nánari gaum
linykkti honum við, svo mikill munur var á út-
liti hennar og frúnna, sem rétt áður höfðu flykkst
að honum og vottað honum hylli sína og hrifn-
ingu. Andlit Gerðar virtist honuin óviðkunnan-
lega nakið, því að enginn farði mýkti drætti sárr-
ar reynslu og þreytu né gaf hörundinu lífgandi
litblæ. Hatturinn, sem að mestu huldi sléttgreitt
ltár hennar, var áreiðanlega fivorki frá þessu ári
né næstu árum á undan og með öllu óskreyttur,
kápan liennar var snjáð, í hæsta lagi var liægt að
segja um Gerði, að hún væri þokkalega til fara.
Hann undraðist, að hún skyldi ekki hafa vandað
betur til búnaðar síns fyrst hún kom til að hlýða
á fyrirlestur hjá honum, hún mátti þó vita, að
áheyrendurnir yrðu ekki neinir larfar.
Einu sinni var Gerður með honum í skóla,
henni gekk vel og þótti álitleg stúlka, sem spáð
var glæsilegri framtíð, en. það hafði lagzt lítið fyr-
ir liana, það sá hann bezt nú, þegar liann stóð
andspænis þessari fátæklegu og þunnleitu konu
með þreytudrætti í andlitinu og vinnulnjúfar
hendur.
— Það er orðið langt síðan við höfum sést,
Gerður, sagði liann.
Þau höfðu áreiðanlega ekki sézt síðan við
jarðarför mannsins liennar og síðan var meira en
ár liðið. Hvernig hafði þessi tími eiginlega liðið?
Jú, Iiann hafði haft mikið að gera síðastliðið vor
og verið utanlands mest allt sumarið. Um jólin
höfðu þau hjónin boðið Gerði og börnum hennar
til jólaveizlu, bréflega, hún hafði líka svarað með
bréfi, afþakkað og sagt, að þau kysu heldur að
vera heima hjá sér. Hann hafði ekkert grennslazt
eftir því, hvort hún hefði nokkra sérstaka ástæðu
til að þiggja ekki boð eina nákomna skyldmenn-
isins, sem hún átti í bænum, né heldur hvernig
högum hennar væri háttað, hann lagði heldur
ekki hugann að því nú.
— Börnin frísk? spurði hann til þess að segja
eitthvað.
— Yfirleitt, svaraði hún.
— Og þú sjálf?
— Ég hef hestaheilsu, sagði hún og brosti við,
henni kom ekki til hugar að hafa orð á því, að
hún væri oft svo þreytt að það stappaði nærri
sjúkleika. Hún hafði farið á fætur klukkan fimm
þennan morgun til þess að vera búin að ræsta
19. J Ú N í
14