Sólskin - 01.07.1944, Page 11

„Sóley kann að leika á orgel“, sagði Guð-
finna.
„Hún getur þá spilað í kirkjunni, þegar
biskupinn messar næst“, svaraði Kolfinna.
Nú vissu álfkonurnar ekki sitt rjúkandi
ráð. Þær voru svo reiðar. Þær geistust heim
með vatnsföturnar og fóru svo hratt, að ekki
var deigur dropi eftir í fötunum, þegar þær
komu heim.
Svo liðu mörg ár. Sóley og Líney mættust
einu sinni ofan við fossinn. Þær höfðu aldrei
sézt, en þær heilsuðust brosandi.
Þær voru átján ára. Þess vegna voru þær
svona glaðar.
„Hvaða hávaði er þetta neðan við fossinn?“
spurði Sóley.
„Mamma þín og mamma mín eru að ríf-
ast“, svaraði Líney.
„Út af hverju?“
„Út af okkur. Þær eru, hugsa ég, búnar að
rífast út af okkur í átján ár“.
Stúlkurnar hlógu báðar. Þær töluðu lengi
saman og sögðu hvor annarri, að þær ættu
unnusta og ætluðu bráðum að gifta sig. Sein-
ast urðu þær ásáttar um að gifta sig í álfa-
9