Sólskin - 01.07.1944, Qupperneq 39

„Þeir hafa verið vondir“, sagði drengurinn
í bátnum og augun fylltust tárum. „Þeir geta
ekki verið góðir framar!“
„Ójú“, sagði telpan og brosti. „Þeir geta
það áreiðanlega. Þú mátt ekki trúa illu um
þá“.
„En ég heyri ekki annað en það, sem illt er,
og sé hvernig þeir þræta og ýfast hver við
annan. — Góðmennskan er dauð, systir mín!“
„Ég sé meira“, sagði stúlkan, „ég veit, að
góðmennskan lifir£í.
Drengurinn hristi höfuðið raunalega.
„Ég vildi, að ég gæti séð það!“
Stúlkan þagði um stund. Skýin liðu áfram
yfir nýjar sveitir.
„Nú veit ég nokkuð!££ hrópaði telpan. „Nú
skaltu horfa á!££
í sama bili tók hún af sér perluhálsfesti.
Perlurnar voru jafnstórar og skínandi fagrar.
„Nú strái ég perlunum yfir jörðina££, sagði
hún. „Þú veizt, að þær finnur enginn, sem ekki
er góðhjartaður. Fimm perlur læt ég falla til
jarðar. Eigum við að veðja, bróðir? Áður en
fimm dagar eru liðnir, skal einhver hafa fund-
ið perlurnar mínar!££
37