Sameiningin - 01.11.1906, Blaðsíða 22

. ferðarmál þjóSflokks vors hér í landi, og vilji menn aö eins-
hjálpast að, vinnst það með tíma.
Dagarnir, er eg dvaldi í Alberta, voru mér til mesta unaðar.
Á all-flest heimili kom eg, og útsýn þótti mér hin fegrsta, —
víSsýn miklu meiri en annarsstaSar, iþar sem íslendingar hafa
tekið sér bólfestu. Samt var naumast nokkurn dag méðan eg
dvaldi þar veðr svo bjart að sæi til fjalla, og þótti mér það bagi.
En fjarlægð er mikil, svo vel verör að vera bjart, ef sú tignarlega
sjón á að verða skír.
Síðastan allra kvaddi eg Indriða Reinholt, sem höfðinglega
liafði með m:g farið cg rausnarlega úrlausn veitt erindi minu.
Eigum vér íslendingar jþar góðan dreng og félagsmann ágætan,
scm vér iítið höfum vitað af, sökurn fjarlægðar. Endist honum
íddr, lætr hann einhvern tima oftar frá sér heyra, því fáam er
annara um en honum, að. ofr lítið höfðingsmót sjáist með oss
ísiendingum og að vér kœmum einhverju Því til leiðar, sem
verða mætti til vegs og velferðar.
FRÁ SWAN RIVER, FOAM LAKE OG P.IG GRASS
NÝLENDUNUM.
Missíónar-skýrsla frá stud. theol. Runólfi Fjeldstcö.
Efttir kirkjub'ing fór eg, samkvæmt ályktan heimatrúboðs-
nefndarinnar, til Swan River nýlendu. Bygg'ðarmenn þar, eins
og annarsstaðar, hafa fundið sárt til þess, hve sjaldan trúboðar
hafa'til þeirra komið. Voru að verða úrkula vonar um, að
þeim yrð'i nokkur hjálp veitt þetta ár. Enda vildu þeir greiða
för mína þar úm byggð eins vel og kostr var á. Guðsþjónustur
voru vel sottar, og komú nálega allir þangað sem prédikað var,
ög létu sig litlu ski'fta, þó að brautir væri vondar og veðrátta
óbagstœð.
Menn funclu til þess, að þeim var óhagkvæmt að vera svo
langt frá öðrum íslénzkum nýlendum, vegna þess að kristilegr
félagskapr gæti fyrir þá sök ekki biómgazt eins vel og óhœgra
fyrlr kirkjufélagið að senda þeim trúboða.
E11 vonandi ér, að ráðin verði bót á því í nálægri'framtíð.