Sameiningin - 01.11.1906, Blaðsíða 25

N. STEINGRl'MUR THORLÁKSSON
KITSTJÓRI.
VE'l'UR.
Nú er hann þá kominn aftur, karlinn hann \'etur, og- er í
gráu úlpunni sinni og hélaöur um vitin aö vanda. Hann er með
engan ólundar-svip, heldur hýr og kátur eins og krakki.
Gáskafenginn getur hann hka veriö eitis og krakki. Tekst
liann þá í loft upp og hristir sig allan. Þá þykir ykkur gaman
aö gamla manninum, þegar hann hrist’ir af sér í allar áttir fann-
hvítu fjaörirnar. Og þegar fjaöra-fokiö veröur svo mikið, aö
lcftið eins og fyllist og ekkert sést nema þaö hátt og lágt, — þá
er ykkur skemt. — Fullorðna fólkið segir, að úti sé þá skæða-
círífa eða lappa-drífa.
Og út hlaupið þið í fangið á gráa karlinum. Og eruð ekki
vitund hrædd, þó hann hristi sig. Enda fagnar hann ykkur.
Dreifir á ykkur hvitu rósunum sínum. Setur rós við rós um
ykkur allsstaðar—i háriö og á hökuna og á kinnarnar—jafnvel
á nefið — og kyssir ykkur stóran koss, gamli maðurinn. Og
þið bre’iði'ð hendurnar fagnandi út á móti öllum gjöfunum hans.
Svo breiðir hann hvita línið sitt á jörðina fyrir fætur ykkar,
cins og stundum er gert fyrir brúðhjón, þegar l»au eru aö fara í
kirkju og mikiö er haft við. Hann vill, að lað sé hréint þar
scm þið gangið. Kkki neitt ljótt á. að vera á vegi ykkar. Iíann
breiðir yfir þaö. Hann vill. að h’ið fagra að eins setji merki
sín í sálir ykkar; því þær eiga aö vera hrcinar og elska að eins