Sameiningin - 01.11.1906, Blaðsíða 31

287
cöa tvo klukkutíma kom Agassiz litli aftur meS fiskinn og sagö-
i.-t vera búinn. „Hvaö hefuröu lært?“ — spurði kennarinn.
Agassiz segir bað. Skýrir frá því, hvernig uggunum sé raöaö
iiiöur og hreistrinu og öðru þesskonar, sem hann haföi veitt eft-
irtekt. Kennarinn skipar honum aö fara aftur meö fiskinn og
rannsaka hann, en gefur. honum engar léiöbeiningar. Agassiz
gerir þaö. Og er nú með fiskinn til næsta dags, sker hann upp
og rannsakar líffærin. Fer svo meö hann til kennarans og segir
honum, hva'ð hann sé búinn aö læra. Kennarinn skipar honum
enn þá einu sinni aö fara með fiskinn og rannsaka hann. Agassiz
gerir það. Og nú rannsakar hann bein’in, sker jafnvel inn í
þau og rannsakar menginn. Þegar hann svo næsta dag kemur
með fiskinn aftur til kennarans og segir honum frá því, sem
liann mú sé búinn að læra, þá segir kennarinn viö hann: „Þaö
er vel gert, drengur minn!“
Agassiz var vísindamaöur, sem var ákaflega, nákvæmur og
rcglubundinn í öllum ramnsóknum sínum, enda var hann einn
lunna mestu og bestu náttúrufræðinga heimsins. Og byrjunintil
þess, sem hann varð, var nú einmitt aöallega þetta, sem sagan
skvröi frá.
Hver máöur, sem komist hefir nokkuð talsvert áfram í
heiminum, í hvaða grein sem er, á það aðallega þvi aö þakka, að
hann var viljugur að leggja hart á sig og lét sér ekki standa á
sama, hvernig hann gerði verkiö sitt, en var vamdlátur við sjálf-
an sig. Frægur söngmaður sagöi éinu sinni viö þann, sem
þetta ritar: „Veistu það, áð þegar eg gekk í söngskólann, þá
æföi cg mig oft 8 klukkustundir á dag.“
Hörð vinna? Já, vitanlega er hún hörð; en hver sem hefur
snefil af sál í sér, vill heldur leggja á sig og veröa maöur til
þess aö vinna almennilega eitthvert verk, heldur em aö vera
bögubósi alla æfi sína og mega svo viö Því búast, aö sér verði
ckki trúaö fyrir neinu almennilegu verki.
Ef í ykkur er sá rétti and'i námsmamnsins, þá eruð þið
þakklát fyrir, ef ykkur er sagt til og fundið er að viö ykkur.
Veit eg það, að það sær'ir ögn, ef fundið er aö viö menn, og-
þvkir ekki gott í bráöina. En vill sá, sem dálítið v'it hefur, sarnt
ckki miklu heldur, aö fund'i'ð sé aö viö hanm, meðan hann er aö
læra, heldur en að kunna ekki aö gera neitt ahnennilega og veröa
klaufi alla sína æfi, af þVí hann v'ildi ekki láta finna að viö sig?
Dauöa og gagnslausa liinið á trjánum á að skera af til þess
aö þau geti vaxið og borið ávöxt. Þ'egar komið er með ,,snið-