Freyja - 01.12.1902, Qupperneq 42

34
A lestinni, sem flutti hana áleiðis til þess staðar er verðk skyrdf ÍTefmirf
þeirra lijóna, fann hCm tvo munaðarlausa drengi er misst liö'fðu foreldra
sína, og víssu ekki hvert snúa skyldi. Þessa drengi tóku þuu með sör
til síns nýja heimilis.
Þar hafði lííið ekki œfinlega veríð l&tt, en Iiún kvartaðí aldrei,
ilún varð oft að ganga fram af sör, og þó leit húrr ekki aftur. Henni
hafði oft leiðst hina löngu einveru daga, en frá því sagði hún engum..
Hana kingaði heim — eftir gömlum vinum, gönílum munaði, en sín
löngun rak þó ekki ímrtu brosið af vörum ftennar. Stuncíum fór liún
til bæja með bónda sínum, þá er hann rak erindi sín þar, og er hún sá
manngrúann 'x iðnaðarferðum sínum, farm hún til innilegrar ftluttekn-
ingar með iionum. Hún ftlakkaði svo til komu litla barnsins síns, og-
það var eins og hluttekning hennar í kjörum annara og ást hennar tiii
allra, opnaði veg fyrir þvf, — opnaði fyrir það ótæmandi ástar-npp-
sprettu, sem fyrir hanu næði einnig til allra annara. Ilán hafði nokk-
urs konar óljósa hugmynd um að það tæki meira en cina kynslóð til að>
framleiða göfgi. — Anðvitað þyrfti tií þess kvnslóðir í móðurættina. En
hvað var göfgi ? Var ekki sá maður göfugur, sem elskaði fótkið og var
elskaður af því. Eorlögin sýndust hafa tekið þetta bam snemma að sér.
Hún leitaði hjá sjálfri sér, ef ske mætti að þar væri einhver synd eða<
vöntun er síðar gæti komið fram í syni hennar. Hún hafði fteðið þess
daglega að hann yrði hreinhjartaður, göfuglyndur, sannorður og lmg-
rakkur, og að þegar tíminn kæmi — sá tfmi, að liann sæi Ijós þess,»
beims, yrði þtið hún, sem færi, ef annaðhvort þeirra yrði að fara, svo
að liann fengi að njóta lífsgleðinnar, sem æskunni er samfara, oghenni
þótti svo inndæl, óvitandi þess, að einmitt þessi áhugi hennar og sífelldu
hjartfólgnu ftænir, gAfu honum alla þá göfgi sem hún óskaði að hann
fengi.
Og nú var hann gefinr. henni, þessi sonur, og svaf hjá henni fagur
og hraustlegur, og ef til vill frömuður nýrrar kynslóðar. í það minnsta.
var hann síðasti blómkvistur gamallar ættar. Hún iá í hálfgerðu
draumamóki og starði út í mánaskinið. Angnablik hélt liún sig sjá þá,
þessa tvo miklu engla, og þá lukust augu liennar aftur svo hún sá ckk-
ert meira.
„Þessu barni heflr móðíiin gefið ailt það þrek, sem nanðsynlegt er
mauni þeim er mikið lifsstarf liggur fyrir,“ sagði liinn dökki engill og
fiögraði yfir rúminu. „Verk að vinna, og viljaþrck til að framkvæma.
Mennirnir þarfnast Iians. Ilann er þinn“.
„Þessi móðir heflr fagnað þcssu barni með þeirri blíðu er gjötir
mennina sæla. Hann skal ekki missa bros liennar, því hann er eins og
hún. Ilann þarf á ást hennar að halda af því að hann sjálfur mun elska