Freyja - 01.12.1902, Síða 47

fiiið 'eVna sem "Imfði svalað ástarþorsta hennar "barnslegahjarta. Um þetta
íiafði hún verið að hugsa alla leiðina, — að eigaein og bera sorg sína
•ein, að grafa hana svo djúpt íi lviarta sitt og tilíinningar, að hún byggi
þar alla seíi og verndaði hana frá soili og gjálffi heimsins, svo að ekkert,
gæti fylit það skarð, þvI húu vildi þá ekki að ncitt fyllti það. Þannig
•er sorgin.
Þegar húsmöðir fle’.gu sá liana koma mti, gekk hún á móti henni,
horfði á hana augnabiik, tók í iiönd henuar og leiddi liana inn í aflokað
herbergi er hún svaf sjálf í. Þctta augnabiik sannfærði hana um að
'Ileiga hefði fi'étt iát föður síns, og því sagði hún utn leið og hún hallaði
höfði syrgjandi, munaðiirlausa barnsins að brjósti sínu,-
„Ileiga míri, þú verður hjá mér. Meðan þú vilt er rnitt heimili
þitt“.
Scm betur fór, vissi hvorug þeirra þá að maður þesSarar sömu konu
myndi að fáni árum liðnuni liafii stoiið undir sig föðurarfi þessa munað-
arlausa barns.
Ilún sagði ckkert meir. Þessi fáu orð, þetta innilega viðmót áttl
betur við skaplyndi Ilelgu, cn nokkur ræða hefði getað gjört. Kulda-
hélan sem hún hafði sveipað eða reynt að sveipa lijarta sitt í þennadag,
smáþiðnaði, og eftir litla stund geklvhún cinsönml út í jólanæturfriðinn
og giét, ckki gremju eða beiskju t-.írum, ekki ofsa eða ásölvunor tárum,
heldur brennandi saknaðar tárum, sem urðu jafnframt að svölunar
lindum.
Þrátt fyrir sorgina naut Ilelga litla jólanria að nokkru leyti. Ilún
hafði áldrei trúað því, aldrci haldið það, að jafn margt fólk gæti sýnt
jafn hugðnæma meðlíðan. Og þessu fólki leið öllu betur fyrir þá lrlut*
tekningu er það sýndi lienni.
Samt hafði þessi jólahácíð verulcg áhrif á Ilclgu. Eg þckkti liana
fyrir og eftir. Hún varð aldrei söm, cinhver þunglyndisblær náði föstu
haldi á svip liennar, Það var þungt ;ið vera föður- og móður-laust barn
á Islandi. Og þó lleiga væri aldrel á sveit — því faðir hennar gaf með
henni þar til hann dó, eftir það vann hún fyrir sér sjáll —, þá kenndi
hún sárt á einstæðingsskapnum. Ilún var stilltari og þolinmóðari og ög
held að hún hafi ætíð áti þessa sorg ein.
Einu sinni, löngu eftir þenna atburð, spurði ég hana hvernig hún
færi að stilla hlátur sinn svo íljótt, og sagðist öfunda hana af því. Við
vorum þi að leika okkur, sem oftar, ásamt mörgum fleiri börnum.
„Æfinlega þegar ög sleppi mér í soll og glaum, er sem einhver
minni mig á jólanóttina forðum, og þá liætti ög ósjálfrátt að hlæjn,“
sagði hún rólega.