Lífið - 01.09.1936, Síða 13

LIFIÐ
171
ur ort marga sálma og falleg vers og lætur börnin
læra þetta og syngja sem oftast“, sagði konan.
Eg gekk upp á herbergi mitt, sem var vistlegt
kvistherbergi í gistihúsinu, með gluggum, sem vissu
að sjó.
Eg var hugsi.
Svo Eysteinn skólabróðir minn var orðinn baraa-
skólastjóri, og hann var skáld og hann var líka
trúmaður með afbrigðum.
Og eg rendi huganum til þessara tveggja vetra,
sem við vorum saman í skóla, og því meira sem
eg rifjaði það upp fyrir mér, því meiri undrun fylt-
ist eg.
Ekki af því að Eysteinn var orðinn skólastjóri við
bamaskóla, því það gátu allir orðið hér á landi á
þeim árum, heldur yfir því, að annað tveggja átti
sér áreiðanlega stað :Að eghafði verið frámunalega
lítill mannþekkjari á samvistarárum okkar, eða
hann hafði tekið meira en litlum breytingum síðan
við vorum saman, en það voru reyndar 9 ár. Mér
og sjálfsagt fleirum skólafélögum' hans, virtist
hann þá ekki líklegur til þess að verða skáld, og
enn síður mikill trúmaður á kirkjulega vísu.
— Jæja. — Hvað um það. Eg varð þó að minsta
kosti að heilsa upp á hann. Og eg hlakkaði með
sjálfum mér til þess að kynnast honum á ný.
Um kvöldið, þegar dagsverki okkar var lokið,
lagði eg af stað til þess að heimsækja hann. Hann
bjó mjög snoturlega í myndarlegu húsi á fallegum
stað í þorpinu. Heimilisfólk hans var konan hans
eg eitt stálpað stúlkubarn.