Lífið - 01.09.1936, Síða 15

juÍFIÐ
173
sumir í fjörunni, en aðrir á lítilli bryggju þar hjá.
Þeir æptu, hlógu, biótuðu og rögnuðu á víxl, og
hentu út í sjóinn. Þeir, sem í fjörunni stóðu, hlupu
fram og aftur og hentu grjóti í sífellu, út á sjó-
inn, í ákveðna stefnu virtist mér. Eg horfði út á
sjóinn, en rúðurnar voru óhreinar — og eg hefi
altaf verið nærsýnn, svo eg sá ekki vel. Loks kom
eg auga á eitthvað, sem flaut æði spöl undan landi.
Mér sýndist það næstum eins og haus á lítilli
skepnu, en það gat ekki verið.
Þá tók eg eftir því, að drengur, sem veitinga-
konan átti, var kominn í strákahópinn í fjörunni.
Hann virtist vera að ávíta hina, og gerði, að mér
sýndist, tilraun til þess að stöðva grjótkastið.
Háreystin óx. Eg heyrði illa orðaskil, en sá að
tveir allstórir strákar gripu drenginn og gerðu sig
líklega til þess að draga hann í sjóinn. Hann
streyttist á móti, auðsjáanlega dauðhræddur. Og
hæstu hrópin gat eg greint: ,,í sjóinn með hann!
tJt með hann líka! Þeir eru víst bræður!“
Meira gat eg ekki greint fyrir óhljóðum. En mér
heyrðist eitthvað vera öskrað um kött. Eg hugsaði
ekki meira um það í svipinn, en brá mér ofan til
konunnar og sagði henni, hvernig sonur hennar
væri staddur. Svo fór eg aftur upp að glugganum.
Það stóð heima. Konan var að senda strákunum
tóninn út um opinn eldhúsgluggann. Þeir sleptu
drengnum, eins og byssubrendir, og öll þvagan
hljóp lítið eitt innar í fjöruna og tóku þar aftur
til við grjótkastið í þetta, sem maraði þarna í sjón-
m, sem mér virtist áreiðanlega vera dauður hlut-