Lífið - 01.09.1936, Síða 17

LÍFIÐ
175
ana, og það svo um muni. Og svo hugleiddi eg það
með sjálfum mér, hvað það væri undarlegt, og mér
fanst næstum óskiljanlegt, að sömu börnin, sem
eg hafði heyrt syngja sálminn fyrsta morguninn,
sem eg var þarna, skyldu geta tekið þátt í öðru
eins og þessu. Sá söngur hafði þó fullvissað mig
um það, að alt annar andi ríkti hjá þeim, en sá
sem lýsti sér í þessu framferði.
Og eg ásetti mér að nota tækifærið, er eg kveddi
Eystein um kvöldið og minnast á þetta við hann
um leið, og eg hugsaði mig upp í töluverða æsingu
á leiðinni heim til hans.
Eysteinn var heima og sat við að leiðrétta stíla.
Hann tók mér með sömu alúðinni og kurteisinni og
í fyrra skiftið. Hann fann að því með hægð, að eg
skyldi ekki hafa komið aftur til sín. En mér var
mikið í hug að færa atburðinn í tal við hann og
eg hóf þegar að segja honum söguna af athæfi
strákanna. Eg þóttist taka á þeirri mælsku, sem eg
átti til, og eg lýsti öllum aðförunum svo átakan-
lega, sem mér var unt. Hann hlustaði rólega á
mig — alt of rólega, fanst mér. — Eg tók ekki eft-
ir því að hann breytti svip. — Hann hafði reyndar
gleraugu.
,,Þetta er ljótt, ákaflega ljótt — það er satt“,
sagði hann svo. „Eg tala við þá á morgun í skólan-
um. — Já, víst er það ljótt. Þó aldrei nema þetta
væri villiköttur-----------“.
Og svo hallaði hann sér aftur á bak í stólnum —
og geispaði — langan geispa--------------.