Lífið - 01.09.1936, Blaðsíða 20

178
LÍFIÐ
lýst. I sambandi við þetta tímarit, sem er framar
öllu helgað hugsjónum uppeldisins, hefi eg í við-
tali við sumar mæður t. d. komist að raun um, að
þær skoðuðu þekkingu á sviði uppeldisins, ekki að
eins ónauðsynlega, heldur blátt áfram skaðlega.
Þær litu svo á, að eðlishvöt móðurinnar væri ó-
skeikul og að allur fróðleikur væri háskalegur, að
áhrif frá kennurum væri börnunum hættulegri en
bamaveiki og mislingar. Þær létu í ljós óbeit á
bamaskólum og jafnvel hatur á þeim, er hafa val-
ið sér eina þá lægst launuðu stöðu, sem til er, af
áhuga fyrir uppeldi og velferð barna. Þau orð, sem
þær létu sér um munn fara um þessa óeigingjöm-
ustu meðlimi þjóðfélagsins, barnakennarana, eru
ekki prenthæf. Þær konur, sem þannig töluðu —
og að jafnaði af miklum móði — voru oft mæður
margra barna. Þetta virðist, ef til vill, í fljótu
bragði sæta furðu. En við nánari athugun er það
ekki svo. Þegar tillit er tekið til þeirrar staðreynd-
ar, að fyrir 30—40 árum var uppeldisfræði að
kalla má óþekt hér á landi, er síst að furða, þótfe
vísindalegs uppeldis gæti lítt alment.
Með því að hverfa örfá ár aftur í tímann má
segja, að sama og ekkert hafi verið til um þetta
efni á íslensku. Allra síðustu árin hefir þetta
breyst. 1 viðbót við þá uppeldisfróðu menn, sem
fyrir voru, hafa bæst á einu ári (1936) tveir dokt-
orar í uppeldisvísindum. Öflugri áhugaöldu er
þar með hrundið af stað. Menningartækið mesta,
útvarpið, hefir verið lofsamlega tekið í þjónustu
barnaverndarinnar. Ofangreindir doktorar fyrst oS