Lífið - 01.09.1936, Síða 32

190
LÍFIÐ
á jörð en allar götur eru orðnar fullar af börnum.
Eins og eg sagði áðan, hafa mýmörg slys hlotist af
þessu og er þá börnunum venjulega kent um, en
það er ekki þeim að kenna, heldur þeim fullorðnu,
sem barnið elst upp hjá. Mörg af þessum börnum,
ef þá ekki flest þeirra, hafa ekki hugmynd um, að
þessi leikur þeirra sé bannaður og enn síður hafa
þau hugmynd um þá hættu, sem yfir þeim vofir af
þessum leik. Eg hefi heyrt ókvæðisorð móður
dynja á lögregluþjóni fyrir það, að hann bjargaði
barni hennar frá stórslysi, ef þá ekki bráðum bana,
með því að taka barnið og sleðann frá bíl, er var
kominn svo nærri sleðanum með barninu á, að óum-
flýjanlegt slys hefði orðið. En reiði móðurinnar
hefir sennilega orðið mest vegna þess, að lögreglu-
þjónninn sagði, að réttast væri að fara með sleð-
ann á lögreglustöðina.
Börnin þurfa að fá sérstök svæði fyrir sleða-
ferðir sínar, en á götunum er ekki hægt að hafa
þau.
I sambandi við þessi brot á umferðareglunum
vil eg minnast á eitt brot á lögreglusamþyktinni,
sem algengt er hér í Reykjavík, jafn skaðlegt og
viðbjóðslegt og það þó er. En það er að hrista eða
bursta teppi, föt, afþurkunarklúta og því um líkt
út um glugga eða af svölum húsa við aðalgötur,
eins og líka bannað er að gera á götunni sjálfri.
En þó sér maður þetta á hverjum morgni, hér í
höfuðstaðnum og það, engu síður í þeim húsum,
sem kölluð eru fín hús, en þannig sett, að hægt er
að gera alt slíkt portmegin. Það er t. d. ekki lengra