Lífið - 01.09.1936, Síða 78

236
LIFIB
Móðir, sem gefur barni sínu brjóstið á ákveðn-
um tímum, er að leggja grundvöll að sjálfstjórn í
skapgerð þess. Sú móðir, sem aftur á móti gefur
því, hvert sinn sem það orgar, er að leggja grund-
völl að óstjórn og yfirgangi í fari þess.
Þær mæður, sem venja börn sín á að sjúga
þumalfingur, nota dúsu eða svonefnda snuðtúttu,
eru að stofna til nautnasýki og ástríðu þrældóms í
hinni ómótuðu skapgerð. Næsta ógæfuþrepið ligg-
ur niður að sætindaáti, þriðja niður til sígarettunn-
ar, og það fjórða niður til flöskunnar. Sannast þar
hið fornkveðna, að ein syndin býður annari heim.
uns ekki verður dýpra sokkið.
En til þess að fullnægja þessum ástríðum, eru
oft notuð hin óleyfilegustu meðul. Þannig er þa5
staðreynd, að næstum því alt það fé, sem rænt er
og stolið af börnum hér í Reykjavík, fer fyrir sæt-
indi og sígarettur.
Þannig ýtir nautnasýkin barninu smáum skrefum
út á glæpabrautina.
Fari samviskan að segja til sín eða ótti við refs-
ingu, þá er að kveikja í sígarettunni, halla sér
aftur á bak og horfa á hringina liðast í loftinu.
Eitrið lamar sektarmeðvitund og sómatilfinningu
og friðandi skeytingarleysismók kemur í staðinn.
Það sem allra mest vegur á móti þessum ófarn-
aði, er heilbrigt æskulíf. Sá maður, sem ungur
venst á heilbrigðar nautnir af alskonar íþróttum,
skauta- og skíðahlaupum, sundi og sjóböðum, hefir
meiri nautn af hreinu útilofti en eitruðum reyk, og"
meiri nautn af góðu steypibaði en af að taka í nef-