Sameiningin - 01.09.1952, Síða 24

70
Sameiningin
leikurinn var sá, að Viktorianus óttaðist að fara til kirkju,
því að hann hélt, að það mundi vekja andúð hinna hreyknu
vina sinna, sem voru hjáguðadýrkendur. Honum óx kraftur
við lestur og eftirgrenslan og óttaðist nú, að Kristur mundi
afneita honum fyrir hinum heilögu englum, ef hann þyrði
ekki að játa Krist fyrir mönnum*). Hann játaði, að hann
bakaði sér sekt með því að roðna af blygðun yfir orði þínu
og auðmýkjandi leyndardómum þess, en hefði ekki roðnað
af bygðun yfir leyndardómum drambsamra hjáguða, sem
hann hafði áður hreykinn játað. Hann sagði dag nokkurn
alveg óvænt við Simplicanus: „Við skulum fara til kirkju;
ég vil verða kristinn!“ Hann fór með honum gagntekinn af
gleði. Þegar hann hafði lært fyrstu leyndardóma kristinnar
fræðslu, lét hann skrá sig meðal þeirra, er óskuðu endur-
fæðingar fyrir skírn. Vakti það undrun Rómverja, en gleði
safnaðarins.
Loks kom að því, að hann átti að játa trú sína. Það er
venja í Róm, að þeir, sem ætla að ganga til náðar þinnar,
hafi játninguna yfir í fastmótuðum, utanað lærðum orð-
um. Þeir, er það gera, standa á upphækkun frammi fyrir
söfnuðinum. Simplicanus sagði, að prestarnir hefðu boðið
Viktorianusi að gjöra þetta einslega, en það var leyfilegt
mönnum, sem álitið var að yrðu fyrir hindrunum. Hann
kaus að játa hjálpræðið frammi fyrir fjöldanum. Hann hafði
ekki boðað hjálpræðið, er hann ræddi um mælskulist, og
þó hafði hann rætt opinberlega um hana. Hve mikið síður
ætti hann þá að skjóta sér undan að tala orð þitt frammi
fyrir friðsælli hjörð þinni, þegar hann hikaði ekki við að
boða orð sitt fyrir fjölmenni háværra glópa. Þegar hann
sté upp, tóku allir, sem þekktu hann að hrópa nafn hans
sín á milli. Og hver þekkti hann ekki? „Viktorianus! Vik-
torianus!“ hrópuðu þeir í fögnuði."
Og var það að undra, þar sem hann var alþekktur, sem
verjandi hjáguðanna?
*) Sbr. Matt. 10, 33. Lúk. 9, 26,
Útrýmdu áhyggjum þínum, með því að telja upp náðar-
gjafir Guðs.