Sameiningin - 01.03.1953, Side 7

Sameiningin
5
Daglega veitist oss nú meira og meira af sólarljósinu,
og svo kemur vorið og sumarið með sólardaga, fegurð og
bjartar nætur, sem minna á hið eilífa og hið óendanlega.
Guð gefi, að vér mættum öll á þessari hátíð, er vér í
anda dveljum við gröf Krists, finna, að sólin, sól upprisunnar,
ljómar um oss, og að vér í nálægð hins upprisna mættum
auðgast að vonum og trú og trausti á, að sumarland eilífðar-
innar sé vort fyrirheitna land, að þegar vér horfum út yfir
gröfina, sem vor allra bíður, og dauðann, þá eigum vér
örugga vissu um, að Kristur er upprisinn, að hann lifir og
að vér munum lifa.
NÝJAR HUGVEKJUR
Lífið, sem er Ijós mannanno
Eftir séra RÚNÓLF MARTEINSSON, D.D.
Úti í vetrarkuldanum er ég staddur. Snjór þekur jörðina,
frostið er napurt, vindurinn næðandi. Trén teygja greinar
sínar í allar áttir, en þær eru eins og sprek, steindauðar, að
því er virðist. Á jörðinni sést ekki eitt blað grænt, og í
engum garði er eitt einasta blóm. Hver er orsökin að þessu
ástandi? Ég stóð á þessum sama bletti fyrir 6 mánuðum
síðan. Þá voru trén al-þakin lifandi grænum laufum, yndis-
lega grasbletti mátti sjá hér og þar, og í görðunum voru
angandi blóm með mörgum dásamlegum litum. Hvað veldur
þessari breytingu? Þetta verk hefir vetrarkuldinn unnið.
Hann er eina orsökin. Hann flutti jurtalífinu dauðann. Ef
maður vissi ekkert um árstíðirnar, gæti manni dottið í
hug, að vetrarkuldinn hefði drýgt fullnaðarmorð á jurtalíf-
inu, en vér vitum, að þetta ástand varir ekki nema um stund-
arsakir, vitum með vissu, að sumar kemur eftir vetur eins
lengi og heimur stendur.
En þetta vekur mann til að hugsa um lífið. Jafnvel í
mestu vetrarnæðingunum, er unt, á takmörkuðu sviði, að
verjast grimdarafli vetrarins. Inni í hlýjum húsum geta
blóm lifað hvað sem úti blæs.
Einmitt í kulda þessa vetrar fékk ég mér undur smáa
grein af lifandi húsblómi. Ég setti hana niður í góða mold
í smáum blómsturpotti, gaf þessu litla lífi nægilegt vatn,