Sameiningin - 01.03.1945, Síða 4

18
kirkjufélagsins, á að vera til þess að vér getum verið sam-
einaðir, starfað í sameining, strítt í sameining, beðið í sam-
eining, — sameining kristilegrar trúar og vonar, því að
félagsskapurinn er stofnaður til viðurhalds, eflingar og út-
breiðslu kristindómsins vor á meðal og annara, er vér náum
til, en viðkvæði kristindómsins er svo sem kunnugt er þetta:
“Svo að allir sé eitt.”
Þegar frelsari vor stóð ferðbúinn í kvöldmáltíðarsaln-
um í Jesúsalem til að ganga út í dauðann, þá flutti hann
bænina einstaklegu, sem er efni 17. kap. í Jóhannesarguð-
spjalli, þar sem hann biður fyrir hinum fámenna lærisveina-
hópi sínum, er þá var með honum, eins og fyrir öllum hin-
um, sem seinna myndi gjörast lærisveinar hans víðsvegar
um heim, alt svo lengi er heimur stæði. 1 þeirri bæn koma
fyrir þessi dýrmætu orð: “Svo að allir sé eitt”.
Hugsunin um sameining hins sundraða mannkyns, hinna
tvístruðu jarðar-barna, er ríkari en alt annað í huga frelsar-
ans á þessari hátíðlegu stund og hún er fléttuð saman við
allan síðari hluta bænarinnar og kapítulans. Frelsarinn
vissi vel, hvað var heimsins mesta mein: Það að mennirnir
voru sundur tættir, hatandi hver annan, berandi banaspjót
hver að annars hjarta. Og hann vissi að þetta myndi fram-
vegis verða hið mesta mein mannanna, einnig þar sem
myndaður væri að nafninu kristinn söfnuður. Hann skar
það í hjartað að hugsa til þess, að svo og svo margir af
sínum lærisveinum, það er að segja: fólki með kristnu
nafni, myndi verða til þess að halda við sama hatrinu, sama
einingarleysinu, eins og svo ríkt var grundvallað hér í
mannheimi áður en hann í eigin persónu birti mönnum
djúp hins guðdómlega kærleika.
Það vakti fyrir honum heiðindómurinn í hans eigin
kirkju á ókomnum öldum, sundrung þeirra, sem saman
ætti að vera, skortur kærleika á meðal þeirra, er kallaðir
væri sérstaklega til að elska hver annan, heift og hefndar-
girni í því félagi, sem myndaðist á grundvelli hins himneska
kærleika, í því félagi sem héldi uppi krossmerki hans, er
lét lífið til þess að allir iengi sameinazt í hjarta guðs. Hann
var einmitt í heiminn kominn til þess að gjöra alla menn
að börnum guðs og rífa niður “miðvegg girðingarinnar,
fjandskapinn”, (Ef. 2.14) slétta út djúpið, sem syndin hafði
staðfest bæði milli mannsins hjarta og guðs hjarta og eins
milli einstakra manna eða mannflokka. Hvað gat þá verið