Sameiningin - 01.01.1930, Blaðsíða 14

12
sennum, er yfir hafa staÖiÖ. Miklu fremur samkepni um aÖ vera
sem þjóðræknastur. Ætti það að leggja lið þeirxi hugsjón, sem
skólinn vill þjóna, og þá um leið skólanutn. Island og íslenzk
menning er að velcja meiri eftirtekt, en oft áður og það einnig
meðal Vestur-íslendinga.
Frá fjárhagslegu sjónarmiði er hin stóra gjöf auðmannsins
A. R. McNichol í Winipeg á síðastl. ári ekki lítið uppörfandi. í
bili gefur hún ekki inntekt, sem hægt er að nota, en húrí gerir
framtíðarhorfurnar bjartari. Hafi einhver verið í efa um verð-
mæti gjafarinnar, eru umntæli Mathesons erkibiskups um gjöf
frá sama manni og með sarna fyrirkomxxlagi til ensku kirkjunnar
upplýsandi. Er sú gjöf jöfn aS upphæð gjöfinni til J. B. skóla.
Þessi alkunni og mikilsvirti kirkjuhöfðingi telur gjöfina hinn
mesta feng. Ætti sarna hugsun hjá oss að vera til inntekta fyrir
framtíðarhorfur skólans.
Virðing fyrir minningu séra Jóns Bjarnasonar, sem upptökin
átti að skólanum, hefir réttilega stutt að viðhaldi hans. Skólinn
ber nafn hans og er grundvallaður á hans hjartfólgnustu hugsjón-
um—kristindómi og íslenzku þjóðerni. Eðlilegt því að trygð við
leiðtogann látna hefir verið verndarengill skólans. En auðvitað
verður lítið úr þessu nema liíandi áhuga fyrir hugsjón skólans sé
halclið við. Þar er verkefni fyrir áhugamenn í þessu rnáli, að
glæða skilning fyrir þörfinni á kristilegum skólum og verðmæti
þess að rækja íslenzka arfinn. Einnig að gera skólann sífelt betur
úr garði til að þjóna augnamiði sínu. Með staðfestu i því má
vonast eftir að skólanum aukist fylgi, þó ekki sé að vænta þess
að erfiðleikar allir hverfi.
1 sambandi við starfsmálin er oft vikið að því, hvort vér séurn
ekki að ráðast i rneira en vér fáum staðið straum af. Vér erum
oft mintir á að vér séum “fáir, fátækir, smáir.” Að svara því
sanngjarnlega og óhlutdrægt hvort vér séum ekki of stórhuga, get-
ur virst erfitt. Helst hugsast rnanni að gera samanburð við kirkju-
starf hjá öðrum, sem svipað er ástatt fyrir. Prestaköll vor eru
yfirleitt stærri en tíðkast hjá öðrum kirkjufélögum og þar af
leiðir að heimastarfið hefir víðast minni fjárhagskostnað í för
með sér. En enn þá meiri munur mun vera á þvi sem vér leggj-
um til hinna almennu þarfa kirkjunnar. Hvort sem vér i þvi efni
berum okkur saman við norsku kirkjuna í Ameriku, sameinuðu
lútersku kirkjuna eða sameinuðu kirkjuna hér í Canada, mun
það koma í Ijós að til trúboðs, líknarstarfs og kristilegra fræðslu-
mála leggjum vér hlutfallslega langt urn minna. Hvaða ályktun,
sem maður di'egur af þessu, þá er þetta staðreynd sem óneitanlega