Sameiningin - 01.01.1930, Blaðsíða 25

Possinn fyrir neðan.
Ungur maður er á snotrum bát úti á stór-fljóti. Hann nýtur
unaðarins af hreina loftinu, fagra útsýninu og fyrirhafnarleysinu.
Fljótið er lygnt, straumurinn hægur. Það er svo dillandi aÖ ber-
ast með straumnum, að þurfa ekki að beita neinni áreynslu, að
mega njótai lífsins í aðgjörðarleysinu.
Þá heyrist hrópað af fljótsbakkanum: “Ungi maður, foss-
inn er fyrir neðan, farðu varelga.” En ungi• maðurinn skeytir því
engu; makindin hafa heil'lað hann.
Straumurinn er svo hægur. Það getur ekki verið neinn foss
nokkurstaðar nálægt. Báturinn, sem ber unga manninn, líður
áfram eins og engin hætta væri nokkurstaðar til í veröldinni.
í annað sinn kemur viðvörun af bakkanum: “Varaðu þig,
ungi maður, fossinn er ekki langt undan.” En báturinn líður á-
fram eins og engin viðvörun hefði komiö. Það er sjálfsagt óður
maður, sem er að hljóða þarna á bakkanum. Auminginn, hann
á bágt. Eg ætti liklega að vita, að hér er engin hætta á ferð. Og
báturinn líður áfram með heldur meiri hraða en áður.
í þriSja sinn er hrópað: “f Guðs bænurn, varaðu þig, foss-
inn er rétt fyrir neðan þig. En ungi maðurinn er ugglaus og and-
varalaus. Nú er samt straumurinn ekki lengur hægfara. Einhver
undrakraftur dregur bátinn áfram óðfluga. Það er eins og hann
væri að sogast inn í hringiðu. Fossniðurinn dunar á eyrum.
Engin rödd heyrist af bakkanum framar, heyrist ekki hvað hátt
sem kallað væri, fyrir fossniðnum. Alt í einu vaknar ungi mað-
urinn eins og af svefni, grípur í ár til að bjarga sér. Of seint! Á
næsta augnabliki er hann kominn í fossinn.
Þetta er víst saga allra sorgarleikja lífsins. Því miður eru
þeir ekki fáir. Þeir menn, sem þannig ferðast á lífsleiðinni, að
vegur þeirra endar í vegleysu, eru tilfinnanlega margir. Sú hætta
vofir í raun og veru yfir öllum mönnum. Þegar vér, hver sem er,
stígurn skakt spor, er það, sem betur fer, engan veginn víst, að
sporið “lengist i æfilangt eymdarstryk,” því þá væri sérhver mað-
ur glötunarinnar 'barn, en sá sem villist burt frá hinu göfuga og
góða, hefir heldur ekki neina vissu fyrir því, að hann geti snúið
við.
“Hendi þig hrösun bráð, sem helgan Pétur,
undir Guðs áttu náð, hvort iðrast getur.”
Hver einasti maður, sem nú er fangi í fjötrum ofdrykkj-
unnar, byrjaði með einum drykk. Ekki kom það honum þá í hug
að hann færi ofan fyrir fossinn.