Sameiningin - 01.12.1927, Síða 12

3Ö2
Jesú, í gegnum frásögur hins nýja sáttmála. Síhasti
Messíasar spádómurinn í Giamla 'Testamentinu er hjá
Malakí .spámanni, í síðustu bók hins eldra sáttmála og í
seinasta kapítula þeirrar bókar: “En yfir yður, sem
óttist nafn mitt mun réttlætissólin upprenna með
græðslu undir vængjum sínum.” (Mal. 4:2.). Er næsta
fróðlegt að sjá Ijósið, er hinir fyrri spámenn sáu kom-
andi í heiminn, verða hjá síðasta spámanni eldra sátt-
málans að þeirri sól, er varpar skínandi birtu yfir mann-
líf jarðarinnar, lýsir því, vermir það, og græðir sárin.
Þegar dimt er í kringum mann, þá þráir maður ljós.
“SMn Ijósið náðar, myrkrin grúfa grimm, ó, lýs
mér leið.”—
Sama andvarp, að efni til, var oft og iðulega sent
af hinum gömlu spámönnum, til Guðs sjálfs, og Guð
svaraði þeirri bæn með því að lofa þeim að eygja ljósið
náðar, komandi í heiminn, sól réttlætisins, er flytja
skyldi margsærðu og sundurkrömdu mannlífi græðslu
undir vængjum sínum.
Oft hefir verið á það bent, hversu dimt var í heimi
á undan komu Krists Mennirnir villuráfandi, skjálf-
andi af ótta og af helkulda þeim er nísti mannlífið inn
að hjarta. Einhver hefir líkt mannlífinu á þeirri tíð við
ferðamannahóp, um hánótt, sem vilst hefir af leið, í
nepjukulda., í heljarveðri, þar sem ekki sér handaskil
fyrir myrkri, og ótta svo miklum hefir slegið yfir ferða-
mennina, að þeir voga ekki að halda áfram. Ótal hættur
í nánd, þverhnýptir hamrar, óg’urleg gil, botnlaus for-
æði, gínandi jarðföll, óargadýr, eða ef til vill hópar ó-
vina á næstu grösum. Ferðamannahópurinn bíður milli
vonar og ótta, milli lífs og dauða, og þráir öllu fremur
að dagur renni, og helzt lilýr dagur og sólríkur, er hjukr-
að geti þeim til lífs og fjörs á ný.
1 andlegri merkingu táknar myrkrið venjulega
þrent: fáfræði, synd og sorg. Eru þessar fylgjur
mannanna þrjár hinar stærstu plágur á jörðu. Ekkert
afl í alheimi fær læknað þetta þrefalda böl, nema Drott-
inn Kristur einn.