Sameiningin - 01.12.1927, Page 15

365
Fyrirgefning,
Það var komið fast a<5 jólum.
Hann var að leitast við að fyrirgefa í hjarta sínu mönnunum
og mannfélaginu.
Hann fann það, aö engin jól gætu verið, nema svo, að hjart-
að væri sátt við alla menn—og við tilveruna í heild sinni.
En — honum veitti örðugt að fyrirgefa.
Honum veitti örðugt að fyrirgefa mannfélaginu misbresti
þes's og ranglæti. Gremjan gagnvart mannfélaginu hafði að nvju
þyrlast upp í huga hans í gær, þá hann hafði' reynt að verja lítil-
magnann fyrir yfirgangi stórvaldanna. Á fundinum í fyrra-
kvöld hafði hann verið stórorðum út af hræsninni og óhreinind-
unum í mannfélaginu. Nú sá hann hálfpartinn eftir því, af því
jólin voru að koma, og allir eiga a:ð vera sáttir við lífið um jólin.
Honum veittist örðugt að fyrirgefa sumum þeim mönnum,
sem hann hafði verið með á lífsleiðinni. Mönnum, sem hann þekti
að prettvísi og undirferli, þótt þeir leituðust við að hylja þá
skapbresti undir blæju vandlætingarsemi og guðhræðslu, þeim
átti hann bágt með að fyrirgefa. Og ekki gat hann varist gremj-
unni, þegar hann mintist þess, að sumir þeir menn, sem hann
hafði gert vel til, bæði hjálpað þeim áfram og tekið málstað
þeirra, höfðu endurgoldið honum með lítilmensku og óvild. Út
af fyrir sig var sársaukinn, sem hann kendi í hjartanu út af því,
hve honum fanst s'umir gamlir vinir sínir hefðu misskilið sig og
vanrækt. Allir þessir hlutir lögðust þungt á huga hans, nú þeg-
ar jólin áttu að koma með frið og fyrirgefningu til mannanna.
Örðugast af öllui vedtti honum þó að fyrirgefa sjálfum sér.
Það rifjaðist upp fyrir honum, hvað hann hafði í rauninni verið
mörgum mönnum vondur, og oft þeim, sem sízt skyldi. Hvað
hann hafði verið uppstökkur og vanstiltur stundum! Hann hafði
átt í deilum við meðbræður sína og1 sært þá með orðum sínum.
Sárast var hvað hann hafði vanrækt skyldur sínar. Marga hafði
hann látið hjálparþurfandi frá sér fara. Breiskum bræðrum og
föllnum mönnum hafði hann stundum sýnt fyrirlitningu. Með
sjálfum sér hafði hann hrokast upp af velgengni sinni. Því meir
sem hann hugsaði um þetta efni, því meiri varð gremja hans við
sjálfan is'ig. Og nú fóru jólin í hönd, og ekki var unt að halda
þau, nema maður gæti fyrirgefið öllum, — líka sjálfum sér.
Nú kom jólanóttin.
Ávalt hafði honum veriö aðfangadagskvöldið hugljúfasta